این روزا که پشت هم سریال حوصله سر بر و بیخود به تورم میخوره بشدت هوایی شدم قدیمیام رو ریواچ کنم ولی تازه که شرلوک رو دوباره دیدم و اصلا مثل قبل بهم نچسبید دیدم نه الان وقتش نیست و اینجوری حسی که دفعه قبل از اون سریال گرفتم رو فقط خراب میکنم مخصوصا میخواستم Peaky Blinders رو قبل اینکه فصل شیشش بیاد دوباره ببینم ولی هر چی بیشتر بهش فکر کردم اصلا نتونستم خودمو راضی کنم دوباره ببینمش و بیشتر هم دلیلم ناامید بودن ازش بود حتی الان پشیمونم چرا وقتی Grace مُرد ادامش دادم بااینکه همه چیش عوض شده بود و بشدت هی ضعیف و ضعیف تر میشد و واقعا همراه با Grace، این سریال هم برام مُرد. فکر نمیکنم تا حداقل پنج سال دیگه اگه بودم بتونم ریواچش کنم و حتی اون زمان هم فقط تا مرگ Grace.
اینا به کنار موسیقی فیلم واقعا چیز دوستداشتنی بود و یادش بخیر یه مدت روی اون آهنگی که Grace توی بار برای Thomas خوند بدجور قفلی زده بودم و تا هرچی کار از اون بند ندیدم ول نکردم و چه لول هایی از علاقم به اون سبک موسیقی که آنلاک نشد.
یجایی تو سریال Flash باید تو یه اتاق پر از فایل دنبال یه بخصوصش بگردن که اینکار دو روز طول میکشه و بری با کمال میل میگه انجامش میده درحالیکه اصلا این نکته رو لحاظ نکردن که درسته اون این کار رو تو مدت زمان کمتری از بقیه انجام میده ولی توی زمان خودش هر چقد که سرعتش زیاد باشه فقط نسبت به بقیس و واسه ی خودش ماهیت زمان به همون شکل میگذره و همون دو روز واسش طول میکشه و نادیده گرفتن این قضیه توسطشون باعث شده جدای حوصله سر بر بودن دائمی سریال، رو مخ هم پیش بره.
تا اینجا که سه فصل اومدم جلو نتونسته ذره ای علاقه نسبت به داستانش توی من ایجاد کنه و فقط باعث شده به مرور بیشتر ازش بدم بیاد. از اول هم اصلا به دلم ننشست و صرفا دیدم اوکی درسته برداشته هر چی فیلم و داستان تو این باب بوده کپی زده یه مخلوط بدمزه تحویل داده ولی بازم موضوع جالبیه و قرار نیست اونقدرا تکراری بشه. که با هر چه پیش تر رفتن نتنها تکراریشون کرد بلکه احمقانه. الان که تازه فصل سه ام و نصفش مونده هر چی مجیک کاری دارن رو میزنم جلو دیگه وای به حال بعدش.
سریال مشکل زیاد داره ولی اونیش که بیشتر رفته رو مخ من اینه انگار نویسنده یه تینیجر بوده که خب دیدید تینیجرا اکثرا چیجورین دیگه، زیاد به خودشون زحمت نمیدن درمورد چیزایی که فکر میکنن به بقیه توضیحی بدن و خیلی خودشونو سر میدونن و اصطلاحا کسی لیاقت وقت باارزششون رو نداره و تو دنیای اونا نود درصد ادما ماگلن:))). نویسنده هم یا عقلش همونقدره یا واقعا همونقدره که انگار برداشته یه مشت سرتیتر نوشته و با خودش گفته دیگه اگه خودشون اون سرتیترا رو تا ته نمیرن مشکل از من نیست مشکل از اوناس! مثلا فلان مجموعه سکانس رو نوشته -مرگ پنی(دوس دختر/کتابخونه) یا یه مجموعه سکانس دیگه رو نوشته -برگشتن الیس(کوئنتین/نفین وار) و اینارو همینطوری داده کارگردان و به روی خودشم نیورده که مشکلی داره اصلا و کارگردان هم دیده اگه به روی نویسنده بیاره اون فکر میکنه خنگی چیزیه که نمیفهمه و با همین روند پیش رفتن و دقیقا همینطور کلمه وار داستان رو به تصویر کشیدن که حتی تصورشم وحشتناکه دیگه تو فکر کن با شور و هیجان میای یه چنین سریالی رو شروع میکنی و انتظار داری حالا که منباشون همون چیزای قدیمیه منتها درهم حداقل چیز جذاب و ارزشمندی باشه ولی میبینی اونقدر ریدن که حتی اگه کوبید دوباره از اول ساخت هم درست نمیشه چون اصلا سریال داستان نداره فقط یه سری سرتیتره که به ته هر فصل که رسیده بزرگ نوشته پیچش داستانی که معنی خاصی هم نداره فقط اومده اون سرتیترا رو کمیت نرده ای حساب کرده و همه رو اون ته با هم جمع زده میانگین گرفته!
مورد دیگه که حتی اگه داستانی رو تعریف میکردن هم خودش یه مشکل جدا محصوب میشد اینه که به اسم، این ایکس تا کاراکتر با هم دوستن ولی درواقع هیچ کدوم به هیچ جای هم نیستن از کوچکترین مسائل تا بزرگترین مسائل خودشونو از هم جدا میدونن و هیچ اهمیتی به همدیگه نمیدن حتی اگه مرگشونم برسه سر همون از هم سواستفاده هم میکنن مثلا الان رو مرگ پنی ام و واسه این بدبخت تو این پروسه هیچ کس تره ای خورد نکرد انگار نه انگار اونطور جون میداد حتی دوس دخترشم که اونطور واسش میگشت فقط از سر زیر دِینش بودن بود!
خلاصه که wtf این چه طرز فیلم ساختنه؟! مشکلتون با این فانتزیات چیه میاید اینطور ننگی میزارید روشون!
البته چیزی که بین کوئنتن و الیوت بود هرچقدرم بد تعریفش میکردن نمیشد دوسش نداشت که همونم دوامی نیاورد.
معمولا این تایپ سریال جز موردعلاقه هام نیست و اصلا جذبشون نمیشم ولی این نتنها حوصلم رو سرنبرد بلکه بعنوان بار اول دوسشم داشتم و حالا که تموم شده دلم براش تنگ شده ولی مطمئن نیستم واسه بار دوم دیدن هم همین حس رو داشته باشم و فکر میکنم خیلی حوصله سر بر خواهد بود.
بعد دو سال دوباره شروعش کردم. دو ماه و خورده ای از تموم شدن Supernatural گذشت ولی نتونستم چیز جدیدی شروع کنم و هنوز تو اون دنیا سر میکنم، با این وجود بیشتر از این هم نتونستم بی سریالی و خیره شدن کل روز به دیوار رو تحمل کنم و مودم رو همراستا با شروع دوباره ی walking dead دیدم. این بار فرق میکنه. همون سریاله ولی کاملا میشه تفاوت نگاهم با بار اول رو تشخیص داد. بار اول خیلی از رفتاراشون خیلی بد رو مخم میرفت و حرص میخوردم که چرا اینو میگه چرا اینطور رفتار میکنه ولی الان درک میکنم، نه بخاطر اینکه جریان داستان رو میدونم چون یکی از مزیتهای کم حافظه بودن اینه دوباره همه چیش برام تازگی داره، فقط بهتر درک میکنم و حق میدم و این تفاوت حسهایی که الان با قبل میگیرم برام جالبه که آدم تو چنین مدت نه چندان کوتاهی چقدر میتونه تغییر کنه. این بار بیشتر سعی میکنم تک تک حسهایی که اون تو رد و بدل میشه بگیرم بلکه منم بتونم حس کنم از خشم و نفرت بگیر تا ترس و عشق و.. .
یادمه دفعه اول که اینو میدیدم بعد تموم شدن سریال The Originals بود و چون واسه آپلود خودم تو walking dead کاراکتر کم داشتم و تنها بودم کلاوس رو هم با خودم اون تو آپلود کردم و دیگه همون تو موند ولی برام جالبه وقتی doctor who رو میدیدم هیچوقت نیاز ندیدم کس دیگه ای رو اون تو اضافه کنم و همیشه همه چی سرجاش بود تااینکه اونم مُرد و وقتی supernatural رو شروع کردم نه تنها دوباره doctor رو زنده کردم بلکه هر چی کاراکتر از قبل داشتم هم ریختم تو این سریال و فکر اینکه الان میتونم اون همه کاراکتر خفن به walking dead اضافه کنم و قراره کلی بهم خوش بگذره بهم حس خوبی میده. بنظرم اینکه همه نیازهامو از طریق سریالهام دریافت میکنم هم چیز خوبیه هم بد. خوبه چون حداقل زنده نگهم میدارن و بده چون خیلی از زندگی واقعی و معمولی دورم میکنن و توقعم اونقدر بالا میره که وقتی میخوام برگردم دیگه جا نمیشم، همه چیه اینور از یادم میره و هیچ کاری از دستم برنمیاد، دست از تلاش برای فرار برمیدارم و به همه چی قانع میشم فقط واسه اینکه بتونم اون تو بمونم.
مثلا براساس همین walking dead بارها و بارها این سناریو رو مرور کردم که اگه چنین چیزی اتفاق بیفته چقدر چیز خوبیه چون دیگه راحت میتونم هرجایی میخوام فرار کنم و چقدر ساده دوروبریام رو میکشم تا دست و پا گیرم نشن.
دیروز به دوستی میگفتم تو که شرایطش رو داری برو از اون ون‌هایی که خونه‌طورن بگیر بزن به جاده و واقعا نمیتونم درک کنم چرا اینکارو نمیکنه. من اگه جای اون بودم لحظه ای درنگ نمیکردم و واسه داشتن چنین چیزی هر کاری میکنم. یعنی حاضرم تو راه جون بدم خوراک گرگ‌ها بشم ولی مجبور نباشم یه روز دیگه این دیوارارو دورم تحمل کنم.
Walking Dead پر از کاراکتراییه که به هیچ جاییت نیستن حتی اکثر کاراکترای اصلی هم ممکنه به هیچ جاییت نباشن ولی ته فصل شیش خیلی عذابه حتی واسه بار دوم. از وسطای فصل پره از قولهایی که نمیشه، وعده هایی که نمیشه، مخصوصا اون چیزی که بین ابراهام و ساشا شکل گرفت و داغش واقعا رو دل من موند درحالیکه مرگ کاراکتری مثل گلن بااینکه اپیک بود ولی بین گرد و خاک ورود خفن‌کاراکتری مثل نیگان دیگه برای من که مهم نبود. حتی اون سکانسی از فصل یادم نیس چنده که ریک گلوی نیگان رو کنار درختی که شیشه های رنگی بهش آویزونه میبره و مگی جیغ میکشه he killed Gellan من تنها واکنشم بهش این بود که shut up shut up shut uppp، nobody's care چون از لحظه ورود نیگان تنها چیزی که خواستم بر وفق مراد اون پیش رفتن اوضاع بود حالا مهم نیس چی، فقط وفق مرادش باشه.
اپیزود آخر فصل شیش و یک فصل هفت، اون سکانس جولان نیگان غمش لحظه ایه و به محض تموم شدن اپیزود وقتی برمیگردم بهش فکر میکنم دیگه بغضی ندارم که همونم بار دوم دیدن اپیزود اول فصل یک غمش بیشتره چون گلن که نه خودش برام مهم بود نه مگی و اتفاقا همیشه از مگی بدم میومد و بار اول فقط داستان ابراهام غم‌انگیز بود ولی بار دوم چون نیگان رو میشناسی دیگه معنی تک تک حرفاش، حالت چهرش رو میفهمی، میدونی پشت حرفاش چی خوابیده. خودم با هر جمله ای که نیگان میگفت قلبم به درد میومد.
رابطه ی ریک و نیگان هم سم خوبی بود و اگه بخاطر نیگان نبود من که دیگه برنمیگشتم دوباره ببینمش. البته دروغ چرا بیشتر دلم واسه زامبیا تنگ شده بود:)
تا به اینجا یک فصل و خورده‌ایش رو جلو اومدم ولی هر چی بیشتر پیش میره واقعا اون چیزی که باعث میشه یه سریال خوب باشه رو نداشته. آره خوش ساخته و کم پیش میاد سریالی این مدلی خوش ساخت باشه و تنها دلیل تا اینجا اومدنم هم همینه ولی اصلا دلم باهاش نیست.
از اونجایی که قبل شروعش واسم با Shameless مقایسش کردن باید بگم Shameless یه سر و گردن بهتر از اینه، چه از نظر قدرت داستانی چه حرفهایی که واسه گفتن داره چه بازیگرا و این درحالیه که خود Shameless یکی از رو مخ ترین سریالهاییه که دیدم از نظر بزرگ کردن چیزای احمقانه و حوصله سر بر بودن.
از جایی که من دارم میبینم این سریال اومده مشکلات زندگی آرمانی رو شرح داده که آره از هر نوع لجنی میتونه پا بگیره ولی از همون لجن فقط یه نخ گرفته و هی همونو بالا پایین میره و تنها چیزی که به چشم من میاد اینه که این حجم از بزرگ کردن مشکلات زندگیِ -i'm sorry for this, but- گوگولی مگولی از یجایی به بعد فقط باعث میشه بخوام بالا بیارم که اوه مای گاد بکشید بیرون دیگه! واسه همین میشه گفت تا به اینجای کار که هیچ حرفی واسه گفتن نداشته و فقط تمام تمرکز و انرژیش رو گذاشته روی برانگیختن احساسات مخاطب به طرز خیلی ضایع و توهین آمیزی حتی که خب اگه چیزی نداره حداقل یه مشت زده باشه و مخاطب توهم برش داره که وقتی تونسته مثلا هر اپیزود اشکمو دربیاره حتما خوبه دیگه! مخصوصا واسه من تا به اینجا سر اون اپیزود ۸ فصل دو که کوین برمیگرده به دبیرستانش و ماجرای ضربه ی زانوش رو تکمیل میکنن و واقعا بازی با احساساته وقتی میگه؛
He's down, folks. Ladies and gentleman, Pearson's down. He's not getting up. His knee is wrecked. He's not coming back from this one, folks. It is over for Kevin Pearson. Will he get up? He will. Ladies and gentleman, he will. He'll get up. Kevin Pearson will walk again just in time to bury his beloved father."
و واقعا منو به فکر انداخت که کاش لااقل وقتی استعدادهای من ازم گرفته میشد میخوردم زمین کاش وقتی اون لحظه داشتن اونارو ازم میگرفتن این ضربه خوردن رو حس میکردم نه وقتی چند سال ازشون گذشت یهو به خودم بیام ببینم اونا تنها چیزایی بودن که داشتم و حتی وقتی داشتن ازم میگرفتنشون حواسم نبود.
البته یه حُسنی داره اونم اینکه یه چنین زندگی های پرفکتی رو با جزئیات خوبی به نمایش گذاشته که آدم دوست داره بشینه ببینه اگه اونم میتونست تلاش کنه و درنهایت نتیجه بگیره و از این لجنی که توش دست و پا میزنه خودشو بکشه بیرون اون نتیجه چه شکلی میشد چون این حالت آرمانیش باعث میشه مثل اکثر داستان ها هی نخوای بگی من هیچوقت اینقدر مزخرف رفتار نمیکنم یا اینقدر تو یه چیز بد نیستم یا اینقدر درک و شعورم پایین نیست یا حداقل تلاش میکنم آدم خوبی باشم و وقتی اینجور کامل بودنها و یا حتی تلاش برای کامل و خوب بودن ها و نزدیک بودنها به خواسته ی ذهنیت رو میبینی و باعث میشه حداقل اون حس رضایت رو تا حدودی به چشم هم شده دیده باشی و این خوش ساختی اینجا خوب به چشم میاد.
اما باز هم بهم ثابت شد باوجود لذت بخش بودن حدودیِ این زندگی های پرفکت هر لحظه از هر سکانس ازشون اینجوری بودم که "من هیچ وقت خانواده تشکیل نمیدم" و تعریفی که از خانواده به مرور ارائه شده چه اونایی که خانواده ی بد محصوب میشن چه اوناییکه پرفکت حتی ذره ای به اون چیزی که واقعا میخوام نزدیک هم نیست و همه ی اون لحظات عاشقانه ی به اصطلاح پرفکت و پر از شادی واسم عذاب مطلق محصوب میشه.
خیلی هم سعی میکنن دیالوگهای تاثیر گذار و گنده بگن ولی خب فقط دست و پا زدنه و باعث میشن آدم فقط بخواد بزنه جلو و شاید یکی از پنجاه تا از این دیالوگها ممکنه به دل بشینه مثلا من اینو دوست داشتم:
It's a funny thing, when you think about the time. In my experience, there's no such a thing as "a long time ago." There's only memories that mean something and memories that don't.
(4فروردین) تا اپیزود 2 فصل 4 بیشتر دانلود نکرده بودم، همونارو دیدم و دیدن سریال رو متوقف کردم. دقیقا یادم نمیاد از کجاش دیگه داشت حوصلم رو سرمیبرد ولی از وقتی جریان آتش سوزی خونه و مرگ جک رو تکمیل کرد دیگه نمیخواستم ببینم و هر چی از اون به بعد دیدم رو دور تند بود یا میزدم جلو که فقط ببینم داستان چطور داره پیش میره ولی بعد اینکه داستان مرگ جک رو کامل کرد دیگه چیزی واسه ارائه نداشت و بدی هایی هم که تا قبل این به چشم نمیومدن خیلی بزرگ دیده میشدن و همه چیش دیگه داشت حالم رو بهم میزد و سریال با صورت زمین خورد که البته منطقیه وقتی از همون اولِ سریال همه چی رو روی مرگ جک ساخت و پیش برد وقتی یارو رو کشت دیگه تنها چیزی که مخاطب رو به سریال پایبند میکرد و براش مهم بود این بود که چرا جک مرد رو ازش گرفت و من به شخصه دیگه هیچ دلیلی واسه ادامه سریال نداشتم چون حتی اون چیزایی که بنظرم آرمانی و قشنگ میومدن بعد مرگ جک دیگه فرو ریخته بودن و کیفیت سابق رو نداشتن و کم کم دیگه داشت از همونا هم بدم میومد و فقط ضعفاشون رو میدیدم.
یجاییش هم کوین رو توی یکی از خوابهام دیدم و بعد اون کمی داشت ازش خوشم میومد ولی کافی نبود تا پای سریال نگهم داره و خلاصه که اینم شد یکی از سریالهایی که نصفه ولش کردم.
دانلود سریال:
عزیزی که حداقل ده سال بعد -میگم ده سال چون انگار جدیدا تغییرات سریع تر از قبل داره پیش میره و ممکنه قبل انقراض یه تکونی اینجا بخوره- داری اینو میخونی بدون که دانلود فیلم و سریالها این دوره از چیزی که باید سخت تره. سایت ها یکی بعد از دیگری دارن سانسور میشن و میرن زیر رادار، سرعت نت به طرز احمقانه ای هر روز کند تر میشه و استفاده از تورنت یه عمر طول میکشه، سایت هایی که با اشتراک خریدن کارت رو راه میندازن بد نیستن ولی به شرطی که نتت یاری کنه فیلترشکنت وصل شه که اگه وصل شد یکی دو عمر هم دانلود با vpn طول میکشه و اوناییم که vpn نمیخوان تازه داغ دلت سر اون حجمی که بابتش قد خونت پول دادی باید بعلاوه قیمت اشتراکت کنی تازه میشه.خلاصه که اگه اون موقع وضعیت بهتره خوشا به سعادتت اگه هم بدتره که اشکالی نداره به این فکر کن تهش همه میمیرن و این وسط زیاد مهم نیس چی به چیه.
و فعلا از اینجا بدون vpn دانلود میکنم و تا به اینجا سانسوری نداشته: هارمونی
دو هفته از آخرین قسمت سریال میگذره ولی فکر نمیکنم هیچوقت فراموش کنم باری که این سریال به دوش کشید تا از افسردگی مرگ doctor who دربیام و خب خودش یه غم جدید به غمهام اضافه کرد ولی به هرحال آدمیزاد به همین غمها زندس که همیناهم تاوان اون دوران خوشیه که سپری شده.
اولا نحوه مرگ کس، بهترین چیزی بود که میتونستید واسش رقم بزنید بخاطر همین هم ممنونم که ارزش این کاراکتر رو حفظ کردید و مثل دو قسمت آخر نزدید زیر همه چی و هم اینکه از اعماق قلبم از این سکانس غم بهم تزریق شد و هیچوقت این دردی که به مخاطب دادید فراموش نمیشه.
اما دوما، آره ۱۵ سال زمان زیادیه ولی همین ارزش کار رو باید ببره بالا نه که انگار چاقو گذاشتن زیر گلوتون فصل آخر رو جوری بسازید انگار هدف به سخره گرفتن شعور مخاطب باشه. چیپ تر از اینم میشد خراب کرد اون همه خاطره ی خوب رو آخه؟! شاید بگید خب اگه خوشت نمیومد ادامش رو نمیدیدی. وقتی سرنوشت هیچکدوم از کاراکترا مشخص نشده چطور میشه ندید؟ what is wrong with you?! و در آخر هم دو اپیزود آخر رو جوری ساختید انگار... . فقط بدونید عصبانیم. حیف کردید آقاجان حیف کردید.
خلاصه سریال:
داستان دو تا برادره که شکارچی موجودات ماورایی‌اند که به عبارتی میشه این شات؛
ممکنه شما هم مثل من فصل اول چون کمی طول میکشه که داستان مرکزی شکل بگیره و فقط هی از این شکار به اون شکار میپرن خستتون کنه ولی باور کنید به ته فصل نرسیده جوری عاشقش میشید که به ته ماه نرسیده به خودتون میاید میبینید توی طول شبانه روز به تنها چیزی که فکر میکنید این سریاله که از این میریم به تجربه ی شخصی که مفصل راجع بهش حرف خواهم زد.
فکر میکنم تقریبا دو هفته از آخرین اپیزودی که از Doctor Who دیده بودم میگذشت و بشدت افسرده و ناراحت بودم و هیچ سریال جدیدی هم نتونسته بودم پیدا کنم که بتونه ذره ای جای خالی doctor who رو برام پر کنه یا تسکینی باشه واسه تک تک اون سکانسهای دردآوری که پشت سر گذاشتم. مثلا Poldark رو شروع کردم که از بس حوصله سر بر بود شکنجه ی مطلقی بیش نبود یا The Crown رو بخاطر Matt Smith که واقعا نمیرزید و کی حوصله ی داستانهای تکراری خانواده ی سلطنتی رو داشت که حالا اگرم چیز جدیدی واسه گفتن داشت میرسیم به اینکه کی حوصله ی داستان تاریخی رو داشت و خلاصه حوصلم به اینم نکشید و تا اونجایی که یادمه چهار پنج قسمت بیشتر ازش ندیدم و هر دو رو کاملا حذف کردم و چند سریال دیگه که همین موقع خواستم پیش بگیرم که اونقدر خوب نبودن یا با مودم همراستا نبودن که حتی یادم نمیاد چیا بودن.
از تنها چیزی که توی اون چند قسمت Crown خوشم اومد یه سکانسی بود که پرنسس مارگارت میره دنبال پدرش و سکانس بعدی پشت پیانو نشسته و با پدرش میخونه که واسه این یه تیکه من هر چی حسرت دم دستم بود خوردم به این گرمای عشق متقابلی که بین این دو بود و مهمتر از همه به اینکه چرا نبود چنین عشقی اینقدر منو اذیت میکنه درحالیکه نباید بکنه و این فرقی با بقیه ی نداشته هام نداره.
منظورم این سکانس بود و بگذریم.
یادمه یه شب با مبین چت میکردم و از اینکه چقدر doctor who خوب بود و دیگه مثلش پیدا نمیکنم مینالیدم که گفت راستی تو Supernatural رو دیدی؟ گفتم نه چیه که گفت حدس میزدم ندیدی چون از اون چیزاییه که دوست داری و اگه دیده بودیش غیرممکن بود بهش اشاره نکرده باشی. با این تعاریف چند روز بعد با کلی شور و علاقه شروع به دیدنش کردم که اگه بخوام کاملا صادق باشم زیاد ازش خوشم نیومد و کمی حوصله سر بر بود برام حداکثر تا اپیزود پنجم یا یچیزی تو همین مایه ها چون مدام از این داستان به اون داستان میپریدن و منو یاد فیلمای ترسناک همیشگی مینداخت که واقعا حوصله سر بر بودن و جز تلاش برای ترسوندن مخاطب اونم اکثرا بینتیجه داستانی برای دنبال کردن نداشتن و داشتم به این فکر میفتادم که پس چرا اونجوری که مبین میگفت ازش خوشم نیومد که داستان مرکزی شروع به جون گرفتن کرد و با کاراکترا بیشتر آشنا شدم و بکگراندشون واضح تر شد و اینجوری بود که به خودم اومدم دیدم عاشق و دلباخته ی سم و دین شدم. یجورایی میشه گفت اگه این دوتا بازیگر به اندازه کافی جذاب نبودن منکه ذره ای وقت واسه اون گوفی استوری نمیزاشتم و واقعا اینکه میگن میشه تو یه نقش بد تو خوب بازی کنی و نتیجه ی خوبی حاصل کنی کاملا درسته.
بیاید منطقی باشیم، سوپرنچرال نه تنها یکی از احمقانه ترین استوری لاین ها رو داشت بلکه سرتاسر پر از باگ بود که گاهی خودشونم خسته میشدن ازش و فقط نادیدش میگرفتن که البته همه ی اینا جدای فصل آخره که کلا اگه بگیم استوری ای داشت در حق کلمه ی استوری ظلم کردیم.
البته درمقابل نباید کاملا نادیده گرفت تمام اون لحظات خوبی رو که سریال واسمون به ارمغان آورد و دقیقا همین کاراکترای فرای خفن و پیچیدگی های داستانی توقعمون رو بالا برده بود و باعث شد وقتی سریال با مغز میخورد زمین تا استخونمون تیر بکشه.
صحبت از کاراکترای خفن شد، اگه سم و دین که گوهرای سریال بودن و بدون اونا و مسلما بدون جنسن و جراد کسی گردن نمیگرفت سریال رو ببره تا سر کوچه بگردونه کنار بزاریم و به شخصیتهای دیگه بپردازیم باید اشاره ی بزرگی کنم به رووینا.
هر چی از برازندگی و خفنی این کاراکتر بگم کم گفتم. خودم به شخصه هیچوقت نتونستم توی فیلم و سریال ها با ویچ ها ارتباط برقرار کنم و همیشه فقط حس نفرت و سست عنصری رو ازشون گرفتم ولی رووینا اونقدر قدرتش رو زیبا به نمایش میزاشت با اون لهجه ی زیبا و چشمان درنده و پرابهت که تو اگه میخواستی هم نمیتونستی بعد از اولین باری که دیدیش عاشقش نشی و حتی منتظر باشی اون قدرتش رو به رخ بکشه و میشه گفت پکیج این کاراکتر نمیتونست دیگه از این کاملتر باشه و واقعا دست مریزاد داشت بااینکه خیلی کم بود. و یچیزی که هم درمورد رووینا هم لوسیفر با بازی مارک و هم کراولی میشه گفت این بود که واقعا میشد دید این سه نفر چقدر نقششون رو دوست دارن که حتی کوچکترین سکانسهایی که میتونه توی هر سریال بخاطر کوتاه بودنشون و حضور کم بازیگر جلوی دوربین جزو سکانسهای احمقانه و بی ارزش باشه، این سه جوری بازیگر میکردن که اون عشق به کاراکتر رو تو حتی از پشت نمایشگرت هم حس میکردی و گرماش توی قلبت مینشست و باعث میشد ارزششون برابری کنه با سکانهای طولانی بازیگرای اصلی.
هر کی این سریال رو دیده باشه خود به خود بدون حرفی عاشق کاراکتر لوسیفره. حالای جدای از داستان خود کاراکتر، جوری که مارک این شخصیت رو به نمایش گذاشت من با تک تک حرکاتش موافق بودم و هر کی میگفت که لوسیفر اله و بله اینجوری بودم که نه اونم حق داره، به جزئیات کفش اونم دقت کن و این داستانا=))))
کراولی هم که یکی دیگه از یونیک ترین های این سریال بود. از همون اولین اپیزودی که توش اومد میدونستم که قراره خیلی دوسش داشته باشم بر این اساس که از کراولی ای که توی مینی سریال Good Omens با بازی دیوید دیده بودم لذت زیادی برده بود و حدسم این بود وقتی هر دو از یه داستان میان پس قراره از اینم کلی لذت ببرم. البته کمی نگران بودم کاراکتر دیوید روی کراولیه سوپرنچرال سایه بندازه و مدام وقتی سوپرنچرال رو میبینم یاد good omens بیفتم که خوشبختانه اونقدر مارک شپرد توی این کاراکتر ماهر بود که وقتی سوپرنچرال رو میدیدم به تنها چیزی که فکر نمیکردم good omens بود. و یکی دیگه از مزیتهای بازی مارک شپرد توی این نقش کراولی این بود که باعث شد اون حسی که هیچوقت باهاش کنار نمیومدم و ازش خوشم نمیومد توی بقیه ی فیلماش از بین بره.
کراولی جذابیتهای زیادی داشت مخصوصا توی رابطش با وینچسترها که انگار لنگری بودن بین خودش و جهنمی که توش گیر کرده بود. هر بار که یکیشون بهش ندا میداد که به کمکت نیاز داریم جوری با جون و دل همه چیزو مینداخت و میدووید سمتشون که واقعا آدم دلش میخواست یه چنین آدمایی توی زندگی خودش.
صحبت از زندگی خود شد که میرسونه حرف رو به اینکه چرا و چگونه من خودمو توی این سریال آپلود کردم.
همونطور که اشاره کردم این سریال با اینکه خیلی منو گرفت اما باز هم نمیتونستم با مشکلات و باگهاش کنار بیام و بیشتر از این بابت اذیت بودم که انگار یچیزی کم داشت مخصوصا بعد از اون استوری لاین خفنی که با doctor who پشت سر گذاشته بودم این خیلی تو ذوق میزد و همین باعث شد کاری رو کنم که معمولا بعد از تموم شدن سریالها میکردم. سریال با تموم داستان های پربارش تموم میشد و من میموندم و یه استوری خیلی خفن که میتونستم خودم رو یا جای هر کاراکتری که بخوام بزارم یا یه خط داستانی جدید واسه خودم باز کنم و همینطوری تا مدتها بعد تموم شدن سریال هنوز سرم گرم بود و توی ذهنم سریال رو هر جوری میخواستم از اول میساختم یا ادامه میدادم چه تو خواب چه تو بیداری که البته مخصوصا تو خواب ذهنم خلاقیتهای خفنی به خرج میداد که میلت نمیکشید هیچوقت بیدار شی ولی همه ی اینا همیشه بعد از تموم شدن سریال بود و هیچوقت در حین دیدن سریال به اصطلاح خودم رو توی سریالی آپلود نمیکردم چون کاملا حواسم از تک تک حسهایی که بین کاراکترا رد و بدل میشه پرت میشد و مدام با تصور خودم اون تو از مود اصلی سریال دور میشدم و وقتی حواسم نبود و چنین کاری میکردم واقعا بد میشد داستان چون همیشه بدون دستکاری من داستان قشنگ تر پیش میرفت و اون حس بد تو ذهنم میموند و دیگه تا تموم شدن سریال این کار رو تکرار نمیکردم. اما سر سوپرنچرال بعد از اولین باری که خودمو توی سریال آپلود کردم اون حس بد برام بوجود نیومد و یجورایی خوشم اومد از داستانی که واسه کاراکتر خودم سر هم کرده بودم ولی بازم حس بدی از اینکه با تکرار این کار دارم گند میزنم به سریال داشتم اما از یه جایی به بعد به خودم اون تو عادت کردم و اون حس عذاب وجدان از خراب کردن داستان از بین رفت. خلاصه که اون حسی که حس میکردم یچیزی کمه یجورایی با ادد کردن خودم بعنوان یه کاراکتر کاملا مستقل از بین رفت.
یه سکانسی هست که دین داره توی ماشین به سم میگه وقتی مایکل برای اولین بار بدنش رو تصاحب کرد دقیقا چه اتفاقی براش افتاد و میگه
It wasn't a blink. I was under water. Drowning, and that i remember. The felt every second of it. Clawing, fighting for air. I thought i can make it out but, i couldn't, i wasn't strong enough.
از وقتی سناریوی خودکشی رو غرق شدن ریختم همش منتظرم بلکه تو این دوران باقیمونده منم دلیلی واسه جنگیدن پیدا کنم، برم زیر آب و دلیلی واسه تقلا و جنگیدن داشته باشم که پشیمونم کنه اما میدونم که یه چنین امیدی صرفا پیر و ترسوم میکنه و قرار نیس چیزی عوض شه چون من قرار نیست عوض بشم و این اطمینان به درستیِ تصمیم حالمو به هم میزنه از این لجنزاری که توش روزگار میگذرونم.
یکی از شخصیت هایی که دوسش داشتم مگ بود و نوع ارتباطی که با کس داشت.اون عشق ممنوعشون، اونکه اونقدر ظریف و کیوت حواسشون به هم بود که آدم میخواست فقط دستشونو بزاره تو دست هم مخصوصا اونجایی که کس توی بیمارستان بود و سم و دین ولش کردن میخواستم سرم رو بکوبم به دیوار و بشدت از دست دین عصبانی بودم که چطور دلش اومد بچه رو اونجا تنها بزاره که فهمیدم اوه مگ پیشش مونده که کلا عصبانیت از دین رو رها کردم و واسه اینکه اینقدر کس برای مگ مهمه بال درآوردم.
وقتی مگ به کس میگفت کِلارنس قند بود که تو دل من آب میشد. از اولین بوسه که کس با مگ تجربه کرد تا آخرین باری که مگ به سم گفت حواست به یونیکورنِ من باشه بد به دل نشست و ازونجایی که تو این سریال عادت داشتن داغ خیلی چیزارو به دل مخاطب بزارن دقیقا فردای اینکه بالاخره به هم قول دادن در اولین فرصت بعد تموم شدن این ماجرا شبی رو با هم بگذرونن، کُشتنش. و دقیقا مثل همیشه دیگه اسمی ازش نیوردن.
یکی دیگه از شخصیت هایی که دوسش داشتم روبی با بازی Genevieve بود. چند دلیل داره اولیش اینکه بنظرم این زیباترین زن بین تمام زنهاییه که توی این سریال بازی کردن، اون مدل چشم ها و ابروهاش، جثش، نوع نگاش، صداش. یکی دیگه اینکه با اینکه کاراکتر زیاد برجسته ای نبود جن بهش قدرت و سیاست خاصی داده بود و اینو با مقایسه با بقیه کسایی که این کاراکتر رو بازی کردن میشد تشخیص داد. یکی دیگه از دلایلم این بود که بیرون از فیلم هم واقعا شخصیت جن رو دوست داشتم و کم پیش میاد جذب دنیای فیکی که توی سوشال‌مدیا ساختن بشم ولی مال این اونقدر قشنگ بود که تسلیم شدم و دوست داشتم باورش کنم و بعد از Candice King که ازThe vampire diaries شناختمش، جن هم یکی از اون زن هاییه که واقعا لذت میبرم میبینم اینقدر زیبا و جذاب با مدیریت و قدرتشون هر چیزی که میخوان دارن حالا چه فیک چه غیر فیک، ویوی آرامش‌بخشی داره.
حالا شاید بگید این همه میگی خودتو آپلود کردی دقیقا چه دست گلی اضافه کردی که قبلش باید بگم بسی خوشحالم که کسایی که منو میشناسن قرار نیست اینو بخونن.
داستان از این قراره که...
(چند روز بعد) نمیتونم چیزی از داستان خودم اینجا بنویسم چون بعد هی میام میخونمش و کم کم داستان اصلی از خاطرم میره و جدای از این، فرآورده فاصله ی زیادی با اون چیزی که توی ذهنمه خواهد داشت و واقعا ظلمه. اما دلیل اصلیش اینه تک تک اون شخصیتها واسه من مُردن و حتی اگه از زمان زنده بودنشون بنویسم تنها چیزی که تمام مدت جلوی چشممه لحظه ی مرگشونه و نمیتونم. واسه من کستیل مُرده، دین مُرده و هیچوقت دیگه برنمیگردن حتی اگه بزارم سالها بگذره تا این حس نبودشون رو فراموش کنم و سریال رو دوباره ببینم بازم هیچی مثل قبل نمیشه. از شخصیت هایی که بدم میومد یکی بابی بود. این اخلاق دو به هم زنش خیلی رو مخ بود. دین میومد مینشست راجع به مسئله ای که ناراحتش کرده بود واسش میگه مثلا درمورد سمه و بابی بدترین ویژگی های سم رو بهش یادآور میشه و بیشتر آتیشیش میکنه و به همینجا هم کارش ختم نمیشه، چند وقت بعد که سم رو تنها گیر میاره بهش میگه فلان چیزت رفته رو مخ دین و دین همیشه به همه چیز گیر میده و بزرگش میکنه درحالیکه خودش همیشه بدترین کارارو کرده و بازم کلی چیز احمقانه ی دیگه رو میاره رو و سم رو هم آتیشی میکنه و اون دو تا رو میندازه به جون هم و میشینه یه گوشه به تماشا و میگه این دوتا چرا اینقدر دراما کویینن! اصلا باورم نمیشد چقدر این شخصیت میتونه متعفن باشه حتی وقتی مُرد ذره ای برام مهم نبود که سم و دین کی رو از دست دادن بیشتر خوشحال بودم که آخیش بالاخره این توده ی هر ویژگی شخصیتی ای که ازش بدم میومد مُرد و دیگه فکر کنید وقتی بعنوان اون یکی بابی برش گردوندن چه حسی داشتم و فقط اینجوری بودم که NO! NOT AGANE.
مری وینچستر هم گونه ی نادری بود. همیشه میخواست پیش سم و دین باشه همیشه هم شرمنده بود از نبودش ولی وقتی میتونست باشه ول میکرد میرفت که مثلا میخواد تنها باشه با اینکه با بابی بود! ازش بدم میومد و تا تهش به چشم کسی دیدمش که فقط به حرف سم و دین رو دوست داره ولی وقتی باید باشه نیست و ترکشون کرده.
یکی از شخصیت هایی که انگار من بیشتر از اوناکه تو سریال بودن برای مرگش ناراحت شدم چارلی بود. شخصیت برجسته ای داشت و خوب جای خودشو توی دل سم و دین باز کرد و مرگش هم چندان خالی از پوینت نبود ولی بعدش من همش منتظر بودم بیشتر بهش اشاره کنن حداقل به اینکه چقدر نبودش حس میشه یا دلشون واسش تنگه یا هر چی ولی واقعا کافی نبود و من بیشتر از دین واسه مرگش ابراز تاسف کردم حالا درسته دین هیچوقت از احساساتش چیزی بروز نمیداد و همه رو میریخت تو خودش ولی واسه احترام و قدردانی هم نکردن دو تا دیالوگ درست حسابی بگن بلکه از این حس عذاب وجدان ما کم شه. آخه تو فکر کن یکی اونطور واست تیکه پاره بشه ولی بعد مرگش پروندشو ببندی بزاری کنار بقیه کسایی که واست تیکه پاره شدن. من هنوز وقتی به سکانس مرگ جو فکر میکنم بغضم میگیره. پس ما چجوری Move on کنیم آخه؟!
و بعدش اومدن چارلی رو از اون دنیای موازی برگردوندن و فکر کردن که خب دیگه این حتما از غم از دست دادنش کم میکنه.Really?! اون نتنها آیینه ی دقی بیش نبود بلکه بیشتر از قبل اثبات کردید چقدر شخصیت کاراکتراتون واستون مهمه و با هر چیزی راحت میخواید فقط جایگزینشون کنید.
یکی دیگه از شخصیت هایی که من بعنوان مخاطب هر سکانس بعد مرگش فقط دنبال فقط منشن اسمش بودم کستیلِ عزیزم بود. درسته دو اپیزود آخر اصلا در حدی نبودن که بخوام راجع بهشون نظری بدم ولی آخه چرا جوری رفتار کردید انگار کس اضافی بود و منتظر بودید فقط از شرش راحت شید؟ این فقط توهین به احساسات مخاطب بود.
خود سکانس مرگ کس اما عالی بود، عالی، عالی(همراه با بغض). میشا به این کاراکتر ارزش داد و تک تک سکانسهای حضور کس رو به یادموندنی کرد و بدون تلاشهای اون که اگه پشت صحنه هارو ببینید متوجه میشید واقعا تلاش میکرد بین اون همه مسخره بازیای جراد و جنسن دو تا دیالوگ بگه و واقعا هم پیشنهاد میکنم وقتی بعد تموم کردن سریال غم اون حجم ازدست دادن یقتونو گرفت پشت صحنه های سریال رو ببینید، به بهتر شدن روحیتون کمک میکنه.
Destiel یکی از زیباترین رابطه های سریال بود بعد از رابطه ی سم و دین. وقتی خودمو توی سریال تصور میکردم هیچوقت دلم نیومد به شکل این دو تا رابطه دست بزنم و همیشه فقط یه دوست واسه هر سه موندم. درد خدافظی کس اونقدر زیاد بود که وقتی تموم شد مدام با نوع خدافظی دین از کس مقایسش میکردم وقتی میخواست خودشو توی اون جعبه با مایکل حبس کنه بفرسته ته اقیانوس که چقدر دین سنگ دل بود و حتی به خودش زحمت نداد ذره ای از احساساتش رو با کس درمیون بزاره و یه خدافظی درست حسابی کنه و یه جرک به تمام معنا بود و فقط دین رو فحش میدادم ولی مدتی که گذشت تیکه تیکه نوع ابراز علاقه های دین یادم اومد و دیگه از دین عصبانی نبودم فقط دلم واسه همیشه واسه کس خون موند.
-When Jack was dying, I.. I made a deal, to save him. +You what? -The.. The price was my life. When I experienced a moment of true happiness, the Empty would be summoned and it would take me forever. +Why are you telling me this now? -I always wondered, ever since I took that burden that curse, I wondered what it could be, what my true happiness could be even look like I never found any answer. Because the one thing I want.. it's something I know I can't have. But I think I know.. I think I know now. Happiness isn't in the having. It's in just being. It's in just saying it. +What are you talking about, man? -I know how you see yourself, Dean. You see yourself the same way our enemies see you. You're destructive and you're angry and you're broken. You're "Daddy's Blunt Instrument". And you think hate and anger, that's what drives you, That's who you are. It's not. And everyone who knows you sees it. Everything you have ever done, the good and the bad, you have done for love. You raised your little brother for love. You fought for this whole world for love. That is who you are. You're the most caring man on Earth. You're the most selfless, loving human being I will ever know. You know, ever since we met, ever since I pulled you out of Hell, knowing you has changed me. Because you cared, I cared. I cared about you, I cared about Sam, I cared about Jack, I cared about the whole world because of you. +What does this sound like a goodbye? -Because it is. I love you.
به هرحال یک ماه و خورده ای از تازگیه زخم اینها میگذره، درسته جاش به همون شدت درد میکنه و قرارم نیست حالا حالاها کم رنگ شه ولی تونستم قدری باهاش کنار بیام. وقتی به اون زندگی فکر میکنم کس هنوز زندس، دین هنوز زندس، جک جایی نرفته، سمم هست، شکار میریم، توی بانکر رو سر و کله ی هم میزنیم و دراماهای جدید می آفرینیم و زندگی با همون قوت ادامه داره.
جریان زندگی یه گروه نِرد باضریب هوشی بالا (اوکی، دانشمند!) و پنی.
فعلا که سیت کام موردعلاقه منه.
دانلود سریال:
والا منکه از مائده، اون از عارف، اون از حسینشون گرفت ولی تو میتونی از تورنت دان کنی یا از 30nama اشتراک بخری.
تجربه شخصی:
اولین بار فکر میکنم سال اول دانشگاه یعنی حدودا چهارسال پیش اسم این سریال رو شنیدم و تا به اینجا دارم دور چهارم رو میبینم.
گاهی دیگه رفتارهای شلدون واسم تکراری میشه و چرت و پرتاشو میزنم جلو ولی هنوز واسم کاراکتر برتره. بعدش راجه، هاوارد، ایمی، پنی، برنادت و در آخر لئونارد.
از رابطه پنی و لئونارد اصلا خوشم نمیاد و دقیقا چیزیه که هیچوقت نخواستم. همیشه بحث و دعوا، همیشه اختلاف نظر و پر از تنش و همه ی اینا در کنار این حجم اندکی از رمنس واقعا شکنجس، حداقل واسه من.
موضوع دیگه اینکه شلدون رو نِردترین حساب میکنن و سر هر چیزی مسخرش میکنن واقعا رو مخه چون بیشتر حرفاش واقعا درسته فقط چون اکثریت جمع که پرمدعاترین‌ها هستن اونو نمیپذیرن پس محکوم به تمسخره.
زمان دانشگاه کسی رو میشناختم که دقیقا خودش رو علامه‌دهر حساب میکرد و بقیه براش اُسکلانی بودن که فقط سرگرمش کنن و با اینکه معمولا یه چنین شخصی توی هر جمعی ممکنه باشه ولی چون فرد نزدیکی بهم بود این طرز رفتارش واقعا برام آزاردهنده بود با اینکه با من چنین رفتاری نداشت ولی تحمل دیدن اینکه بقیه در نظرش اینطورن از خودم بدم میومد که اونو دوستم خطاب کنم و الان واقعا خوشحالم که رابطمون به انتها رسید.
