Farhad Mehrad :: سایه وارونه

فرهاد مهراد تنها خواننده ایرانی موردعلاقه منه.

اونو با صدای خاکی، چشمان همیشه دورش و آرامشی که تو تک تک نت ها میکاره میشناسم.

یک سال و خورده ای پیش هرچی برنامه میریختم که خب این آخر هفته رو باید برم خانه ی فرهاد هی نمیشد و انگار به دلم افتاده بود اگه در اولین فرصت نرم دیگه نمیتونم برم. که خب دقیقا قبل از ظهور کرونا بود و برگشتنم به شهرستان!

خانه فرهاد یه موزه از وسایل خونه ی فرهاده که توی پایینترین طبقه عمارت باغ فردوس توی تجریشه. پیانوش هست، گیتارش، صندلیش و...

یادمه بالاخره که آخر هفته وقتم خالی شد تونستم تنهایی بزنم بیرون. مسیر دانشگاه تا تجریش کلی مترو داره و تقریبا دو ساعت راهه. بارها اومده بودم این مسیر رو با دوستان ولی این بار واقعا ذوق داشتم و از اون چند بار اومدن فقط همین بار مسیر مترو تجریش تا باغ فردوس رو خوب یادمه. اون یارویی که کتاب و روزنامه پخش زمین کرده چطوری از سرما تو خودش چمباتمه زده، نوجوونهای موادفروش چطوری با احتیاط محتویات رو رد و بدل میکردن، بچه ی نقاش و پیرمرد کنارش دقیقا چه نقاشی ای میکشیدن، اون مغازه ی عتیقه فروشی چه چرت و پرتایی داشت. حتی نوع راه رفتنم که جوری شنگول بودم انگار هایم. جلوی مسیر سردر باغ اون نوجوونایی که تازه داشتن بساط اکسسوری هاشون رو پهن میکردن و اینکه چرا اینقدر این چیزاشون گرون بود. انگار تو زمان عقب برگشته بودن، باغ فردوس رو به عظمت قبلش دیده بودن و تصمیم گرفته بودن سر گردنه ای بگیرن.

خلاصه که یادمه بلیت ورود به عمارت دو تومن بود، البته فکر میکنم با کارت دانشجویی. باغ توی اوج سرما باز هم به قشنگی همیشش بود.

بااینکه هم خسته بودم هم گرسنه ولی کافه ی توی باغ قیمت خون باباشون بابت هر چی میگیرن واسه همین یه راست رفتم توی عمارت. وقتی از پله ها میری بالا در سمت چپی که کنارش یه مجسمه از نوعی حیوونه که نمیدونم چیه ورودیه عمارته. تاحالا توی عمارت رو نیومده بودم واسه همین هر قدمی که برمیداشتم بااحتیاط بود که مبادا چیزی از گوشه ی چشمم رد شه نبینمش و خسارت به بار بیارم اونم تنهایی کی حوصله دردسر داره.

یادم نیست عکاسی مجاز بود یا نه ولی تمام طول مسیر هندزفری تو گوشم بود و ترجیح دادم اونجا هم درش نیارم و بیشتر از چیزایی که میبینم تو لحظه لذت ببرم البته متریال مسیر اونقدراهم واسم مهم نبود که بخوام عکس یا فیلم چندانی بگیرم فقط میخواستم زودتر برسم به خونه ی فرهاد. مسیر موزه از طبقه بالا شروع میشد و تو رو جوری هدایت میکرد که سرگردون نشی و خونه ی آخرت چه بخوای چه نخوای فرهاد بود. دقیقا بهترین رو گذاشته بودن واسه ختم کلام.

درنهایت به یسری پله به طبقه ی پایین میرسی. اگه خوش‌ شانس باشی و خودت تنها بازدیدکننده باشی بعد از پایین رفتن از پله ها و رسیدن به پاگرد با صدای فرهاد سوپرایز میشی ولی من این شانس رو نداشتم و قبل من دو نفر دیگه رسیده بودن و حین پایین رفتن پله ها صدای فرهاد پخش میشد و اون چیزی که تصور کرده بودم که به محض ورود به خانه فرهاد صداش گویی خوش‌آمدگویی‌ای برات باشه کاملا از بین رفت.

با نگاه دوری توی خونه زدم، عکس برداریام رو کردم و واقعا یادم نمیاد چند دقیقه اونجا نشستم. فقط اینو یادمه که اصلا حضور فرهاد حس نمیشد. اون حسی که دوست داشتم رو دریافت نکردم و همه ی اونا برام فقط یه مشت وسیله بودن. وقتی دورامو تو خونه زدم بیشتر بخاطر اینکه به ته مسیرم رسیده بودم و خیلی خسته بودم نشستم ولی بعدش واقعا داشتم تو گوشه گوشه ی قابی که جلوم بود دنبال یه حس، هر حسی میگشتم تا به این بازدید یه هدف بدم ولی هیچی پیدا نکردم.

ویدیویی که از نمای کلی خانه فرهاد گرفتم؛ دانلود

آهنگ های فرهاد مهراد:

● مرد تنها ؛ دانلود

متن ترانه:

با صدای بی صدا
مث یه کوه بلند
مث یه خواب کوتاه
یه مرد بود یه مرد
با دستهای فقیر
با چشمهای محروم
با پاهای خسته
یه مرد بود یه مرد
شب، با تابوت سیاه
نشست توی چشمهاش
خاموش شد ستاره
افتاد روی خاک
سایه اش هم نمی‌موند
هرگز پشت سرش
غمگین بود و خسته
تنهای تنها
با لبهای تشنه
به عکس یه چشمه
نرسید تا ببینه
قطره، قطره
قطرهٔ آب، قطرهٔ آب
در شب بی تپش
این طرف، اون طرف
می‌افتاد تا بشنفه
صدا؛ صدا ...
صدای پا، صدای پا ...

● آینه از Farhad Mehrad

متن ترانه:

میبینم صورتمو تو آینه با لبی خسته میپرسم از خودم
این غریبه کیه از من چی میخواد؟!
اون به من یا من به اون خیره شدم…؟
باورم نمیشه هرچی میبینم! چشامو یه لحظه رو هم میزارم…
به خودم میگم که این صورتکه!
میتونم از صورتم برش دارم…
میکشم دستمو روی صورتم هرچی باید بدونم دستم میگه!
منو توی آینه نشون میده…
میگه این تویی نه هیچ کس دیگه…
جای پاهای تموم قصه‌ها رنگ غربت تو تموم لحظه‌ها

───┤ ♩♬♫♪♭ ├───
مونده روی صورتت تا بدونی حالا امروز چی ازت مونده به جا…
آینه میگه تو همونی که یه روز میخواستی خورشیدو با دست بگیری!
ولی امروز شهر شب خونت شده…
داری بی‌ صدا تو قلبت میمیری
میشکنم آینه رو تا دوباره نخواد از گذشته‌ ها حرف بزنه…
آینه میشکنه هزار تیکه میشه اما باز تو هر تیکه‌ اش عکس منه
عکسا با دهن‌ کجی بهم میگن!
چشم امیدوُ ببر از آسمون
روزا با هم دیگه فرقی ندارن بوی کهنگی میدن تمومشون