تو این مرحله‌ایم که اگه ومپایری گذرش بهم خورد و بی هیچ چشم داشتی و خیلی مشتی‌طور خونشو تعارفم کرد و گفت بخور به شرافتِ نداشتم سوگند قول میدم بعنوان بردم نگیرمت و آزادی بری حالشو ببری دودل باشم تو گرفتن و نگرفتنش.
تا همین چند وقت پیش دغدغه‌های این مدلی داشتم که بعد خورشید کدوم ستاره خدای زمین‌پیرین میشه، اسمش چیه، خدای چندتا زمین‌طور دیگس یا آدمیزاد هزار سال دیگه چجوری داره زندگی میکنه یا ته همه چی چه شکلیه که اگه اون شکلیه میخواستم به چشم ببینم، میخواستم آخرین نفر باشم ولی الان مرددم که آخرین نفر میرزه به دیدن یه کصافط؟!
راستشو بخواین من تو چشم خودم با مقیاس‌های توی کله‌ی خودم خیلی آدم بی‌عرضه‌ایم یعنی نشده یبار یه تصمیمی بگیرم و بتونم تا تهش برم یا چه تصمیم‌هایی که تو کلّم هست و همیشه همونجا اونقدر خاک خوردن که یادم رفته وجودشونو و هی همونارو دوباره میگیرم و هی یادم میره و هی و هی و هی.
دارم میگم اگه هر کصافطی سر آدمیزاد حین اون هزار سال بیاد من قدمی واسش نمیتونم بردارم و همیشه لقمه‌ی گنده‌تر از دهنم محصوب میشه. حالا خودمم میدونم هیچ لقمه‌ای واسه هیشکی گنده نیست و اینا همه تو ذهنته. آره، ولی خب توی ذهن منه تصمیم‌گیرندس و اینکه فکت چیه معمولا دخلی به زنجیرها یا هر کوفت دیگه‌ای توی ذهنت نداره.
مثلا فکر کن یجایی توی این هزار سال ببینی آدمیزادا دارن توی هم محو میشن جوری که دیگه شخصیت مستقلی مثل الان که هر کی یه دنیای جداس وجود نداره. منی که منم اگه اون زمان راه‌حلی واسه این پیدا کنم مطمئنم اونقدر فلسفه و ریسمان به ریسمان میشم که یه دلیلی پیدا کنم که چرا نباید به اتفاقی که داره میفته دست بزنم و چرا به من مربوط نیست و با همونم کنار میام و میپذیرمش و بهش حق وجود میدم.
گاهی فکر میکنم شاید زندگی کردن واقعا یه مسیره که تو باید بلد باشی پاتو کجا بزاری و اولین جایی که اشتباه بری تمومی با اینکه زنده‌ای دیگه زندگی نمیکنی مثل همین حق دادن!
یه آهنگی یبار رو یکی از این کلیپای فیلم یوتیوب بود میگفت واسه هر چیزی زمانی هست، زمانی برای عشق زمانی برای نفرت. فکر کنم بخاطر دیتاهای خراب عصر جدیده که این باور توی من شکل گرفته تو باید همیشه عاشق باشی و نفرت چیز سمی‌ایه! ولی واقعا هست؟ با منطق روی تعادل چرخیدن این دنیا جور درنمیاد اگه بهش فکر کنی که اگه تو به همون میزانی که عشق میورزی نفرت نورزی خودت به گا میری.
اگه پذیرفتن و نپذیرفتن یا عشق و نفرت رو یه دکمه بگیری و نزاری وقتی خودش نیاز داره سوییچ شه کونتو بزاری روش بگی نه دلبندم نباید سوییچ شی خب معلومه بعد چندبار سیستمش خراب میشه و گیر میکنه حالا یکی رو حالت نفرت به همگان گیر میکنه یکی رو حالت عشق به همگان و تهش بااینکه اکت‌های کاملا متفاوتی پیاده میکنن ولی ته مرضشون توی کلّه‌ی خودشون بی تفاوتیه و دیگه براش تمایزی بین هیچ‌چیز و هیچ‌کس وجود نداره حتی وقتی به یچی مثل داعش میرسه یهو معجزه‌وار سوییچش عوض نمیشه.
منم فکر کنم واقعا به گا رفتم چون دهه‌ی اخیر بی هیچ چشم داشتی بدون اینکه حتی واسم سنگین باشه فقط عشق ورزیدم مثل اون وقتا که زنجیر دوچرخم درمیرفت و بدون پا زدن تا قبل وایسادن دوچرخه بنظر همه‌چی آسونتر میومد.
حالا شاید واسه یه خرشانسی این سَم‌ها ریشه‌ای نشه و بتونه برگرده به مسیر ولی من تک و توک میبینم کسی توی مسیر باشه، اینجا همه گمن. حالا فکر کن اینکه نفرت چیز بدی‌ایه اینطور توی ذهن منی که خودم رو هوش متوسط جامعه درنظر میگیرم ریشه انداخته دیگه وای به حال سَم های هزار سال دیگه.
یه سری آهنگا توی پلی لیست تلگرامم، یه سری نوشته و ویدیو توی اینستام که اونقدر ازشون گذشته که هیچی ازشون یادم نمیاد، یه سری چیزا غمی بهم میدن که باهاش آرامشه که تو وجودم سرازیر میشه. گاهی سعی میکنم یادم بیاد اون غم از رویداد خاصی موقع شِیر اون آهنگ یا نوشته توم زاده شده یا از خود اون مثلا آهنگ میاد ولی هیچ کدوم بنظر درست نمیان.
حس میکنم اون غم، منه. منی که توی تار و پود زمان کشیده شده و وقتی به عقب نگاه میکنم تنها رد اونه که خط شده از من تا بی انتهای تاریک.
اگه روز آخر بشوننم و ازم بپرسن دلت واسه چیه اینجا تنگ میشه جوابم اون غمه.
اونقدر صمیمانه و خالصانس که وقتی لمسم میکنه همه چی از بین میره، من میمونم و نوازش اون.
اگه روز آخر بشوننم و ازم بپرسن بخاطر چی تا اینجا اومدی جوابم اون غمه.
اون غم، منه، توعه، ماعه، همه چیه.
اگه روز آخر بشوننم و ازم بپرسم چرا میخوای بری جوابم اون غمه.
چند روزی اونقدر این پا، اون پا کردم که گرد برداشت از این سر، تا اون سر. داشتم محو میشدم خوب شد زنجیر بودم، وگرنه کی میدونست راه بیفتم سر از کجا درمیارم.
تو که نیومدی ولی دارم میرم. کاش میومدی و خنجرت رو به قلبم میزدی. خیلی طولش دادی. اونقدر از دور باهاش بازی کردی که باور کردم اونقدر دوریم که دستت بهم نمیرسه.
بیا خنجرت رو به قلبم بزن دارم میرم.
آخرین آلارم رو قطع کردم چشمامو به زور باز کردم نت رو روشن کردم رفتم تو اینستا، اولین پست نوشته‌ی میم. از پدربزرگِ مُردش بود بستمش رفتم تلگرام به پلی‌لیست نگاه کردم، حوصله هیچ‌کدوم رو نداشتم نت رو خاموش کردم اومدم یه غَلت بزنم و پاشم از جام که خوابم برد.
یادم نیس چشمامو کجا باز کردم ولی آخرین سکانس تو یه مدرسه بودم با تصور بودنم توی دانشگاه با آدمایی از دوران راهنماییم. حالا باز این خوب بود دیشب که داشتم کنکور میدادم و نتنها هیچی بلد نبودم ملت هم هی میومدن با تیکه طعنه میگفتن هه اینیکه المپیاد میداد رو ببین هیچی بلد نیس و به بهونه دسشویی مدام مراقب رو میپیچوندم و پاسخنامه‌های بقیه رو کش میرفتم واسه تقلب.
همیشه رو این نظر بودم که بساط حیات رو همین آدمیزاد نون به نرخ روز خور با یچیزی مثل کرونا پا میزنه زیرش ولی نمیدیدم خودم هم قربانی چنین چیزی باشم و تصورش واسم قرن‌ها بعد با ویروس و سلاح‌هایی بسی خطرناک‌تر بود.
بمبی که از هواپیمای رد شده روی کلاس خالی افتاد صدمه‌ای به جز ریختن دیوارای دور خودش نداشت فقط شدت انفجارش درِ کلاس رو بست. چند ثانیه از برخوردش نگذشته بود و منتظر بمب دوم بودیم که یه کیک یزدی از جیبم درآوردم مشغولش شدم سرمو برگردوندم سمت جمعیت دیدم همه یه گوشه رو زمین دراز کشیدن دستاشون رو سر. مگه زلزله بود؟! اون هواپیما فقط واسه ریختن دیوارا که این همه راه رو نیومده بود! دلیلشون رو نگرفتم ولی چون تنها کسی بودم که با دهن پر با آسودگی اونجا قدم میزد حس کردم بهتره بشینم تو جریانشون.
اونقدر نشستیم که کمکم داشت پوینت‌لس بودن قضیه از یه ورِ دیگه میزد بیرون و بمب دوم نیومد که نیومد. نمیدونم یهو چه اتفاقی تو سر اونیکه کنارم نشسته بود رخ داد، میدونست یا چی ولی داشتیم با هم بحث میکردیم سر چرت بودن شخصیت من! که یهو با سرعت گلوله از جاش جهید دوید به سمت در کلاسه. ناخوداگاه دنبالش کردم به دم در که رسید هنوز باهاش ده قدمی فاصله داشتم برگشت بهم نگاه کرد و درو باز کرد و با اولین قدمی که توی کلاس گذاشت مثل خاکستر توی هوا محو شد.
داد زدم رادیو‌اکتیو و در جهت مخالف دویدم. پشت سرم رو نگاه میکردم که راه خروج به اون سمت بود و آدمایی که درجهتش میدویدن یکی‌یکی محو میشدن. میدونستم راه فراری ندارم فقط میخواستم واسه چند ثانیه قبلش خودمو آماده کرده باشم و باهاش کنار اومده باشم و با ترس نمیرم. به ته سالن رسیدم یادم افتاد توی آزمایشگاه راهروی بغل کلاسه چهار پنج تا لباس مخصوص هست ولی ریسک نکردم برم سمتش که یا لباسا فیک از آب درمیان یا در حین رسیدن بهش پودر میشم. احمقانه بودن ایدهه به چشمم زار زد و سرعتم رو که کم کرده بودم تند کردم و همون مسیر رو ادامه دادم.
به اولین دری که رسیدم بازش کردم. یه دسشویی کارکنان بود از اونا که کلی طی و پودر شست‌و‌شو توشونه.
میدونستم فرصتی ندارم و اتاقک پر از درزه و سعی کردم مغزم رو دور وضعیت احاطه بدم. اول فکر کردم به یکی زنگ بزنم مثل خونواده یا اکسم ولی احتمال دادم اولی هم تاحالا رفته باشن و اگرم نه خبر گرفتن ازشون به چه کارم میاد الان و به دومی هم واقعا حرفی نداشتم بزنم فقط دیده بودم لحظات آخر به این شخصیتا زنگ میزنن؛ این از ثانیه اول.
آینه رو‌به‌روم بخار گرفته بود با دستم پاکش کردم چشمم به صورت وحشت زدم افتاد باورم نمیشد انقدر زود و بی اینکه زندگی‌ای کرده باشم همه چی تموم شد هنوز واسه خیلی چیزا نوبت من نرسیده بود؛ ثانیه دوم.
اوکی اگه درست فکر کنم شاید بتونم راهی واسه زنده موندن پیدا کنم، فکر کن، اول زیر در و جلوی اون پنجره رو بپوشون، سریع باش و همه اینا صرفا داشت توی مغزم پیش میرفت و بدنم از بعد اینکه چشمم رو از خودِ توی آینه برداشتم تکون نخورده بود؛ ثانیه سوم.
[بکگراند]
چیزایی که گاهی میان رو سطح رو میخوام یه گوشه بنویسم که بعدا روشون درست حسابی کار کنم ولی بهتر از اینا خودمو میشناسم و میدونم اگه الان نگمش دیگه هیچوقت نمیگم.
Grey's Anatomy رو میبینم که احتمالا منِ سه سال پیش تاییدش نمیکنه ولی منِ سه سال پیش خیلی وقته مُرده جنازشم انداختم دور.
احمقانه بنظر میاد ولی شعله‌ای که روشن میشد و گُرش میگرفت به تک‌تک سلولهای قلبم عمر و قوارش فرقی با شعله روشن شده از دوتا کاراکتر موردعلاقم از پشت مانیتور نداره و حالا هرچقدر میخوام انکارش کنم.
و الان یادم افتاد یه مدت حس میکردم دیگه هیچی رو حس نمیکنم و هیچوقت قرار نیست دیگه هیچ درکی از حسی داشته باشم منتها یادم نمیاد اینیکه الان هستم اونیِکه معنی حس‌هارو یادش اومده یا اونیکه که اونقدر تظاهر کرده که یادش رفته داره تظاهر میکنه؟!
آلزایمر بد چیزیه، واسش فلسفه نبافید و گل و بلبل بهش نبندید. برگردی عقب و چیزی نبینی همه چی رو پوینت‌لس‌تر از چیزی که هست میکنه.
Human beings need a lot of things to feel alive..
soundtrack این فیلمه خیلی بیخوده و اصلا از قدرتی که آهنگ قوی میتونس به سکانس‌ها بده استفاده نکردن مخصوصا که قابلیتش رو داره حتی زمانیکه موزیک درست حسابیه کوچیکترین ربطی به چیزی که داره روش پخش میشه نداره!
کرم داشتن دنی رو کشتن اوکی ولی اگه واقعا میخواستن کرمشون موثر واقع بشه باید دوروبر ایزی رو هم خالی میکردن. کشتن دنی وقتی دور ایزی پره از کساییکه براشون مهمه و میدونن چجوری حالت رو خوب کنن که دوباره پاشی فقط کشتن یارو رو پوینت‌لس کرد چون واقعی نیس. کدوم زندگی‌ای تو وقتی نیاز داری دورت پره از حمایت‌گرایی که جوری که باید دستت رو بگیرن؟! اگه به داستان رو تخیلی تعریف کردنه که دنی رو برگردونید که تو داستانای تخیلی همیشه کاراکتر به این قشنگی رو یجوری چند وقت بعد با جادو جمبل برمیگردونن. چقدر صبر کنم برش میگردونید؟
یکی از بدترین سردردهای اخیرم رو دیشب داشتم و نمیخواستم به قرص بکشه ولی تهوع امون نداد و اونقدر تو خودم پیچیدم که سنگین و سنگین‌تر شدم و تاریکی بلعیدم.
چشمام رو که باز کردم آخرین پله‌ی اتوبوس رو پیاده شدم. تا رومو برگردوندم محو شده بود و من مونده بودم و یه اتوبان تاریک بی‌انتها و باد سنگینی که یه دستشو روی چمدون گُندم گذاشته بود و دست دیگشو رو شونه‌هام.
درجهت باد تو دل تاریکی راه افتادم و سگ پر نمیزد که نبایدم میزد وسط برِ بیابون سگ کجا بود حتی صدای گرگ هم نمیومد دلم خوش باشه تنها موجود زنده‌ی جهان نیستم و تنها صدایی که تو گوشام داد میزد عربده‌ی باد بود. ولی امیدی که گوشه‌ی جیبم کز کرده بود هر از گاهی میزد بهم که به عقب نگاه کنم و انتظار سواری‌ای رو بکشم. منتها همین خودش یه چمدون پر از ترس و اضطراب دیگه داشت که باید اونم دنبال خودم میکشیدم که وسط ناکجام و تاکسی‌ای قرار نیست رد بشه و باید خودمو واسه هر چی وایسه آماده کنم و حتی اگه واضح‌ترین متجاوز و دزد هم نگه داشت پا پس نکشم و سوار شم.
اونقدر رفتم که دیگه نتونستم و به اولین چراغی که رسیدم وایسادم. یه میدون کوچیک خالی بود با یه لامپ بلند وسطش و اونقدر مه بود که پاتو از جاده‌ی گرد دورش بزاری بیرون از دیدرس نور خارج میشی.
زیاد نشد که وایساده بودم یه پیکان که یه زمانی احتمالا سفید بوده و الان کرم زنگ زدس با سرعت دورشو زد و از دید خارج شد. چند ثانیه بعد دیدم دنده عقب برگشت وایساد جلوم. مردی حدودا چهل و خورده‌ای ساله گفت سوار شو.
فقط پنجره خودش باز بود و صدای موتور با باد قشقرق راه انداخته بود. یادم نیست تو ارتفاعاتم بودیم یا گرفتگی گوشام فقط از بابت ترس بود و هی به یارو که چشماش رو دوخته‌بود به روبروش و بدون هیچ حرفی پاشو از رو گاز برنمیداشت از تو آینه نگاه میکردم و تو سرم سناریوهای مختلف رو مرور میکردم که مبادا غافلگیرم کنه.
کمکم میشد چراغهای شهر رو از دور دید ولی هنوز کیلومترها تاریکی وسط بود که دیدم سرعتش رو کم کرد. یه فروشگاه کوچیک بین‌راهی بود با یه وانت زرشکی خیلی داغون و کثیف جلوش و زن فروشنده‌ی اون تو که سرش به کار خودش گرم بود. "کاری داری انجام بده دیگه واینمیستم" و پیاده شد. از ترس تکون نخوردم تا پنج دیقه‌ای که گذشت برگشت و بی هیچ حرفی راه افتاد.
هنوز چراغهای کانکس از پنجره عقب گوشه‌ی چشمم معلوم بود که شروع کرد به حرف زدن. یادم نیست چی میگفت ولی انگار چیزی که میترسیدم قرار بود به سرم بیاد و یارو نتنها متجاوز بلکه قاتل از آب درومد و تا اینجای راه فقط بخاطر این حرکتی نزده بود که چند تا وسیله کم داشت واسه همین دم فروشگاهه وایساد.
تا دوزاریم افتاد و ترس عقب‌تر رفت و گذاشت داده‌های مغزم جاری بشن دیدم بهتره تا بیش از این از اونجا دور نشدیم دست به کار بشم. بی‌دفاعترین بودم و تنها کاری که از دستم برمیومد این بود که تا داره داستان‌سرایی میکنه از ماشین بپرم پایین. دستگیره در رو کشیدم و در کمال ناباوری کار نکرد. داشتم سکته رو میزدم چون وقتی پیاده شد درو چک کردم و حواسم بود اگه میخواد قفل کنه دیده باشم و یبار دیگه دستگیره رو کشیدم که باز شد. رو به یارو گفتم کاش چمدونمو میدادی و پریدم پایین.
سر پیچ پریدم واسه همین دردش زیاد نبود. سریع خودمو جمع‌و‌جور کردم و پا شدم و عقب رو نگاه کنم. ماشین رو نگه داشت و به محض اینکه صدای درش رو شنیدم به سمت نور کم‌جونی که از کانکس میون غلظت مه واسم طناب مینداخت دویدم.
از اینجا به بعد از هر سکانس در حد چند ثانیه یادمه.
با دست و پای بسته جلوی نور کور کننده‌ی چراغای جلوی پیکانش افتاده بودم و دور و بر هیچی نبود جز زمین خاکی سرد و یارو که سرش تو صندوق عقب بود و واسه خودش یچیزی رو زمزمه میکرد. شروع کردم به ور رفتن به طنابها و اونقدر بی‌صدا زور زدم که حس کردم گره‌ی دور دستام داره شل میشه.
سکانس بعدی آخرین ضربه رو واسه اطمینان از مردنش حواله‌ی سری که چیزی دیگه ازش نمونده بود کردم، آچار رو همونجا انداختم، چمدونم رو که یه گوشه افتاده بود برداشتم و درحالیکه سعی داشتم خون پاشیده شده توی چشمام رو با آستین خونیم پاک کنم راه گرفتم.
سکانس آخر درِ سنگین فروشگاه رو با کتف هل دادم و با نگاه پر از ترس زن رو به رو شدم. حداقلش ترس خودم دیگه باهام نبود.
اولین اپیزود رو با این ذهنیت شروع کردم سریالی که اسمش این باشه حتما میخواد از کلیشه‌های برعکسش بگه یا میخواد ثابت کنه آدم عادی‌ای وجود نداره ولی هرچه پیشتر رفت دیگه این تصورم ازش از یادم رفت و توی فضای بین دوربین و کاراکتر گیر کردم که نمیزاشت اگه میخواستی هم به چیزی به جز چیزی که داره بهت نشون میده نگاه کنی طوری که اگه لحظه‌ای سرت رو برگردونی یا پلک بزنی کلی از ماجرا عقب میفتی که اون نیم نگاهی که اومد و رفت خودش پر از حرف بوده.
اولش خیلی همه چی گوگولی و لطیف بود تا اینکه کمکم تار و پودای دارک خودشونو نشون دادن. نمیگم سریال فوق خفنی بود چون چرت و پرتای رو هوا زیاد داشت که پشتشون منطق درست حسابی‌ای نبود و خودشم چون میدونست اینو رو سطح فقط باهاشون بازی میکرد از کات‌هاشون بگیر تا حرفایی که هیچوقت به هم نمیزدن تا واکنش‌هاشون؛ واسه همین چیزی که باعث شد دوسش داشته باشم رابطشون نبود، بیشتر از جوری که درداشون، حس‌هاشون رو توصیف میکرد لذت بردم. البته لذت واژه‌ی اشتباهیه، بیشتر جذب شدن بود انگار زبونشون واسم قابل درک باشه و نتونم نادیدش بگیرم و راحت برم اپیزود بعدی و همون نیم ساعت اونقدر با احساساتت بازی میکرد و هَمِت میزد که یه اپیزودش واسه یه روزت کافی بود.
نمیدونم فقط بخاطر فشارایی که رومه چنین اتفاقی برام افتاد و این فقط کبریت آخر رو کشید یا خودش هم قصدش همین بود چون هانی هم مودی که بعد این داشت رو انداخت گردن pmsاش ولی واسه من چند روز گذشته همه چی یجورغریبی بود.
از اونکه بهم گفت داری پر از استرس و نحیف میشی و هرچی بیشتر بهش فکر میکردم میفهمیدم درسته ولی کاری از دستم برنمیاد واسه توقفش بگیر تا صبحش که اپیزود 9 اینو دیدم و دیدم و هی باز دیدم مخصوصا اون سکانس عکاسی تلفیق شده با حرفای کایل و اون پیانو و پس‌زمینش صدای جنگی که اون دوتا راه انداخته بودن و تمومی نداشت و اونقدر برام زیادی بود که فقط زدم بیرون و تا ساعتها عقربه‌ها رو گوشه‌ی پارک هل میدادم جلو تا دیشب که به قدری پایین بودم که حس میکردم دارم غرق میشم و حتی نمیتونستم تکون بخورم و سطح نیدی بودنم اونقدر زد بالا که لینک ناشناس گذاشتم توی توییتر که ملت فقط بیان یه چیزی بهم بگن مهم نبود چی که بعضی معامله به دست اومدن، بعضی بدتر از خودم درحال تقلا، بعضی اما مهربون بودن و کمکم زنجیر کف اقیانوسه شل کرد گذاشت بیام رو سطح و یادم بره زنجیری هست و خوابم ببره.
امروز بهترم.
درسته اذیت کرد ولی رفت توی مورد‌علاقه‌هام چون نیازه یادت نره که اگه بره تو هیچی نیستی و این تا جایی که تونست حس‌ها رو خوب به تصویر کشید.
و امان از این.
رشد هم یه توهمه؟
چه فرقی بین من شیش سال پیش و من الان هست؟ چیزی به جز تغییر میبینی؟
اگه دونستنی‌های توی مغز اون سالها و الان رو بریزی رو یه ترازو مو نمیزنه ولی هیچ شباهتی به هم ندارن که!
چی باعث میشه صددرصد رو ببندی رو اینکه همونی و کش اومدی؟ اگه کش اومدن باشه که همه کش میان و مثل همم میان. مگه تو توی گوشتت هارد داری که بیشتر کش بیای؟
چرا اونیکه ساده‌تره پایین‌تر از تویی که علامه‌دهری و راستِ موهای سرت کتاب و مقاله ورق زدی؟ چون بیشتر کش اومدی؟ خب اونم پره از انواع رنگ ناخن و آمار پسرای پارتی‌کن و بده های محل. کش کشه. پارتی‌کن و علامه که هر دو خودشونو به یه اندازه محق ندونن کمتر نمیدونن و تعدادشونم بچینی رو ترازو فرقی به چشم نمیاد و تازه بدتر از اون اگه بخوای بهش نگاه کنی همون پارتی‌کنیه که شیش سال بعد علامه میشه یا برعکس!
خب الان این رشد کرد یا اون؟ به تعداد آدمای روی زمین که ور هست واسه نگاه به یه موضوع پس رشد هم همونقدر ور دار میشه که!
چرا تویی که عمرت رو صرف دانش و فناوری کردی بهتری از اونیکه فقط کشیده یا کُشته؟ این بهتر بودن رو از کجا آوردی صددرصد شرط بستی روش؟ از جایی به جز یه فیلسوف دوتا کشور اونور تر؟ اون از کجا آورده جز خوندن از یکی دو تا اونورتر؟ اینکه همش شد کپی رو کپی!
چه فرقی میکنه زن بالاتر باشه یا مرد یا هر دوتاشون چسبیده باشن به هم؟ جز اینه تهش یه گروه دیگه پیدا میکنن که بشینن روش؟
چه فرقی میکنه بین اونیکه میکشه و اونیکه کشته میشه؟ تهش هر دو رو یه الاکلنگ مگه ننشستن و هی بالا پایین میشن؟
شاید اگه بشه اونقدر زوم کرد و همه رو تو قالب کوچیکترین واحد زمان پرسید جواب خیلیاشون دربیاد ولی واقعا درسته اون جواب؟ مثلا اگه زمان رو خطی نگیری که دوباره چرا تو چرا میشه که!
واقعا بیس چاری اینا جلو چشمات رژه نمیرن یا انقدر توی انکار مهارت داری؟
چرا انکار میکنی مگه فردات چه فرقی با دیروزت داره؟
زندگی میکنی که انکار کرده باشی؟
چند سال پیش تو یه توهم بیدار شدم.
چشمام رو وسط یه باغ باز کردم. باغ که نه یه زمین بی آب و علف با ساختمون‌های بتنی بلند توی اون که دورش حصار سیمی کشیده شده بود.
نمیدونستم کجام و ترسیده بودم مخصوصا وقتی دیدم نمیتونم نرمال حرکت کنم چه برسه به دویدن، بدنم به سنگینی همون ساختمونا بود و همه‌ی انرژیم رو با تکون اولین ماهیچه به گرانش باختم.
بدن ثقیلم رو توی خاک و خل میون ساختمونای سیاه شده دنبال هر نشونه‌ای از کمک میکشیدم ولی تا چشم کار میکرد هیچی نبود به جز گرد غلیظ مرده‌ای که بوش تا تو چشمام هم حس میشد.
اونقدر دور خودم چرخیدم که روزش شب شد، شبش روز شد و رو هم هفته‌ها بود چشم رو هم نزاشته بودم و من بودم و هیچی. اونقدر گذشت که حسابش از دستم رفت. گیر کرده بودم.
یه روز همینطور که واسه بار هزارم به امید پارگی‌ای حصار‌ها رو چک میکردم یه درز پیدا کردم. با شور آزادی خودمو سمتش میکشوندم که یه زن با لباس مشکی توری بلند پاره‌پاره با پوست طوسی و چشمایی که گودیشون از پشت تور روی صورتش هم معلوم بود بهم نزدیک شد.
اومد سمتم دستش رو دراز کرد و کمکم کرد بلند شم. شروع کرد باهام حرف زدن، یادم نیست چی ولی یچیزایی گفت که منو ترسوند، درحدی که اومدم ازش فرار کنم تا رومو ازش برگردوندم بیهوش شدم.
به هوش که اومدم اون اتفاقا دوباره تکرار شد و دوباره بیهوش شدم. نمیدونم این سیکل دیدنش تا رومو برگردوندن ازش چند بار تکرار شد ولی هربار که به هوش میومدم دفعات قبل رو یادم نمیومد و زن رو.
بارِ آخر که به هوش اومدم همه چی یادم اومد از تعداد دفعات بیهوشی بگیر تا داستان زن. سر چرخوندم دیدم زن از فاصله‌ای نچندان دور داره به سمتم میاد، همه‌ی کرختیم رو گرفتم دستم و اسلوموشن‌وار به سمت حصار پاره دویدم.
یادم اومد که زن هر بار میخواست قانعم کنه اونجا بمونم و دنبال راه خروج نگردم و هیچوقت از اون مکان خارج نشم منتها نتونسته بود رازشو ازم مخفی نگه داره که اون هم توی اون توهم گیر کرده و خودش هم تبدیل به یه توهم شده. تنها راه آزادیش اینه باید از روح یه موجود زنده کمکم تغذیه کنه که درنهایت اون زنده تبدیل به توهم بشه و زن تبدیل به یه زنده.
هی به پشت سرم نگاه میکردم و از ترس اینکه مبادا زن منو بگیره به مرز سکته میرفتم. درنهایت راه خروج رو دیدم و دست دراز کردم که بگیرمش که یه قدم مونده بهش بیدار شدم.
تنها حسی که تمام مدت خواب داشتم ترس بود. ترس مطلق. طوری که همه‌ی اون ترس رو با خودم به بیداری آوردم.
این بدترین کابوس عمرم نبود که از این کابوس‌ها همیشه داشتم و بسی متنوع هم. حتی سالهای قبل که ترسو‌تر بودم گاهی که چند شب پشت سر هم این ژانر کابوس رو میدیدم اونقدر میترسیدم بخوابم که یبار تا سه شبانه روز چشم رو هم نزاشتم.
این خواب رو اون زمان که تو فاز ترس از مغز بودم دیدم مثلا به این فکر میکردم نکنه یه وقت تو خوابی گیر کنم نتونم بیدار شم یا حتی نکنه یه وقت تو بیداری که تو یه توهم گیر کردم نتونم بیام بیرون که مغزم هم در ریپلای چنین چیزایی رو میساخت تحویلم میداد.
اخیرا دوباره زیاد اون تو گیر میکنم ولی دیگه بهشون پر و بال نمیدم و فکری روشون نمیزارم و به محض بیداری سرمو برمیگردونم ازشون که نه دیگه این ژانر حرفی براش مونده نه حوصله‌ای واسه من.
باورم نمیشه دوباره همون کارو کردم! what the f* is wrong with me?! به اون میگم انگلت رو بشناس ولی خودم با اینکه بهش زل زدم بازم نمیبینمش!
حالا کاش فقط این بود ولی نه حتما باید تو هر دوره ای یکی رو داشته باشم که نقش تو سَرَم زن رو به عهده بگیره انگار معتادم به فاضلاب بقیه بودن!
ولی واقعا wtf چجوری ندیدم این یکی باز خزید برگشت! چجوری یه آدم میتونه انقدر احمق باشه که ببینه یه نفر چقدر بهش حس کوچیک بودن و حقارت میده، سمی که از حلقومش درآورده رو به وضوح میبینه که داره با قیف میده به خوردش و حس از کار افتادن تک تک ارگاناش رو حس میکنه ولی بازم نفهمه که این آدم رو باید با لگد از پنجره پرت کنه پایین!
باز خوبه این بار به موقع دیدمش و مثل دفعه قبل اونقدر پایین نکشیدتم. بعد میگن چرا دیوار دورت انقدر بلنده! اوه نمیدونم شاید بخاطر اینکه مجبور نباشم دائم نشسته باشم تو تراسم و تفنگ به دست هر انگلی که پرش از رو دیوار بلده رو نشونه بگیرم.
ولی واقعا، خیلی جدی، wtf?!
بگذریم.
اینو میمِ قشنگم امشب برام فرستاد. خیلی خوبه نه؟ مخصوصا سی چل ثانیه بعد دقیقه3. دلم برای میم. تنگ شده و همین که هنوز با هم درارتباطیم معجزه محصوب میشه. کاش راضی میشد تابستون باهام بیاد شمال.
کاش long island زندگی میکردم خونه های قشنگی داره.
I am flesh and blood my love, but all you see is a ghost
دلم برای doctor who هم خیلی تنگ شده، وقتی بود دنیام انقدر کوچیک نبود.