سایه وارونه

سایه وارونه

Intimations of Immortality

There was a time when meadow, grove, and stream,
       The earth, and every common sight,
                          To me did seem
                      Apparelled in celestial light,
            The glory and the freshness of a dream.
It is not now as it hath been of yore;—
                      Turn wheresoe'er I may,
                          By night or day.
The things which I have seen I now can see no more.

                      The Rainbow comes and goes,
                      And lovely is the Rose,
                      The Moon doth with delight
       Look round her when the heavens are bare,
                      Waters on a starry night
                      Are beautiful and fair;
       The sunshine is a glorious birth;
       But yet I know, where'er I go,
That there hath past away a glory from the earth.

Now, while the birds thus sing a joyous song,
       And while the young lambs bound
                      As to the tabor's sound,
To me alone there came a thought of grief:
A timely utterance gave that thought relief,
                      And I again am strong:
The cataracts blow their trumpets from the steep;
No more shall grief of mine the season wrong;
I hear the Echoes through the mountains throng,
       The Winds come to me from the fields of sleep,
                      And all the earth is gay;
                           Land and sea
                Give themselves up to jollity,
                      And with the heart of May
                 Doth every Beast keep holiday;—
                      Thou Child of Joy,
Shout round me, let me hear thy shouts, thou happy Shepherd-boy.

Ye blessèd creatures, I have heard the call
      Ye to each other make; I see
The heavens laugh with you in your jubilee;
      My heart is at your festival,
            My head hath its coronal,
The fulness of your bliss, I feel—I feel it all.
                      Oh evil day! if I were sullen
                      While Earth herself is adorning,
                         This sweet May-morning,
                      And the Children are culling
                         On every side,
In a thousand valleys far and wide,
                      Fresh flowers; while the sun shines warm,
And the Babe leaps up on his Mother's arm:—
                      I hear, I hear, with joy I hear!
                      —But there's a Tree, of many, one,
A single field which I have looked upon,
Both of them speak of something that is gone;
                      The Pansy at my feet
                      Doth the same tale repeat:
Whither is fled the visionary gleam?
Where is it now, the glory and the dream?

Our birth is but a sleep and a forgetting:
The Soul that rises with us, our life's Star,
                      Hath had elsewhere its setting,
                         And cometh from afar:
                      Not in entire forgetfulness,
                      And not in utter nakedness,
But trailing clouds of glory do we come
                      From God, who is our home:
Heaven lies about us in our infancy!
Shades of the prison-house begin to close
                      Upon the growing Boy,
But he beholds the light, and whence it flows,
                      He sees it in his joy;
The Youth, who daily farther from the east
                      Must travel, still is Nature's Priest,
                      And by the vision splendid
                      Is on his way attended;
At length the Man perceives it die away,
And fade into the light of common day.

Earth fills her lap with pleasures of her own;
Yearnings she hath in her own natural kind,
                      And, even with something of a Mother's mind,
                      And no unworthy aim,
The homely Nurse doth all she can
To make her Foster-child, her Inmate Man,
                      Forget the glories he hath known,
And that imperial palace whence he came.

Behold the Child among his new-born blisses,
A six years' Darling of a pigmy size!
See, where 'mid work of his own hand he lies,
Fretted by sallies of his mother's kisses,
With light upon him from his father's eyes!
See, at his feet, some little plan or chart,
Some fragment from his dream of human life,
Shaped by himself with newly-learn{e}d art
                      A wedding or a festival,
                      A mourning or a funeral;
                         And this hath now his heart,
                      And unto this he frames his song:
                         Then will he fit his tongue
To dialogues of business, love, or strife;
                      But it will not be long
                      Ere this be thrown aside,
                      And with new joy and pride
The little Actor cons another part;
Filling from time to time his "humorous stage"
With all the Persons, down to palsied Age,
That Life brings with her in her equipage;
                      As if his whole vocation
                      Were endless imitation.

Thou, whose exterior semblance doth belie
                      Thy Soul's immensity;
Thou best Philosopher, who yet dost keep
Thy heritage, thou Eye among the blind,
That, deaf and silent, read'st the eternal deep,
Haunted for ever by the eternal mind,—
                      Mighty Prophet! Seer blest!
                      On whom those truths do rest,
Which we are toiling all our lives to find,
In darkness lost, the darkness of the grave;
Thou, over whom thy Immortality
Broods like the Day, a Master o'er a Slave,
A Presence which is not to be put by;
Thou little Child, yet glorious in the might
Of heaven-born freedom on thy being's height,
Why with such earnest pains dost thou provoke
The years to bring the inevitable yoke,
Thus blindly with thy blessedness at strife?
Full soon thy Soul shall have her earthly freight,
And custom lie upon thee with a weight,
Heavy as frost, and deep almost as life!

                      O joy! that in our embers
                      Is something that doth live,
                      That Nature yet remembers
What was so fugitive!
The thought of our past years in me doth breed
Perpetual benediction: not indeed
For that which is most worthy to be blest;
Delight and liberty, the simple creed
Of Childhood, whether busy or at rest,
With new-fledged hope still fluttering in his breast:—
                      Not for these I raise
                      The song of thanks and praise
                But for those obstinate questionings
                Of sense and outward things,
                Fallings from us, vanishings;
                Blank misgivings of a Creature
Moving about in worlds not realised,
High instincts before which our mortal Nature
Did tremble like a guilty thing surprised:
                      But for those first affections,
                      Those shadowy recollections,
                Which, be they what they may
Are yet the fountain-light of all our day,
Are yet a master-light of all our seeing;
                Uphold us, cherish, and have power to make
Our noisy years seem moments in the being
Of the eternal Silence: truths that wake,
                To perish never;
Which neither listlessness, nor mad endeavour,
                      Nor Man nor Boy,
Nor all that is at enmity with joy,
Can utterly abolish or destroy!
                Hence in a season of calm weather
                      Though inland far we be,
Our Souls have sight of that immortal sea
                      Which brought us hither,
                Can in a moment travel thither,
And see the Children sport upon the shore,
And hear the mighty waters rolling evermore.

Then sing, ye Birds, sing, sing a joyous song!
                      And let the young Lambs bound
                      As to the tabor's sound!
We in thought will join your throng,
                      Ye that pipe and ye that play,
                      Ye that through your hearts to-day
                      Feel the gladness of the May!
What though the radiance which was once so bright
Be now for ever taken from my sight,
                Though nothing can bring back the hour
Of splendour in the grass, of glory in the flower;
                      We will grieve not, rather find
                      Strength in what remains behind;
                      In the primal sympathy
                      Which having been must ever be;
                      In the soothing thoughts that spring
                      Out of human suffering;
                      In the faith that looks through death,
In years that bring the philosophic mind.
And O, ye Fountains, Meadows, Hills, and Groves,
Forebode not any severing of our loves!
Yet in my heart of hearts I feel your might;
I only have relinquished one delight
To live beneath your more habitual sway.
I love the Brooks which down their channels fret,
Even more than when I tripped lightly as they;
The innocent brightness of a new-born Day
                      Is lovely yet;
The Clouds that gather round the setting sun
Do take a sober colouring from an eye
That hath kept watch o'er man's mortality;
Another race hath been, and other palms are won.
Thanks to the human heart by which we live,
Thanks to its tenderness, its joys, and fears,
To me the meanest flower that blows can give
Thoughts that do often lie too deep for tears.

 

Ode: Intimations of Immortality from Recollections of Early Childhood

By William Wordsworth

۱۷ آبان ۰۰ ، ۲۱:۳۸ ۰ نظر

Frank Sinatra

Frank Sinatra

اون اوایل که تازه با سیناترا آشنا شده بودم خیلی همه ی کاراش برام هیجان انگیز بود و تازه هم یخم با انگلیسی آب شده بود اون سادگی کلامش خوب میگرفتتم. یادمه اسمش رو همه جا سرچ میکردم و فقط میخواستم درکمترین زمان ممکن همه چیز رو دربارش بدونم، همه ی آهنگاشو بشنوم، همه ی کنسرتاش و همه ی فیلماشو ببینم.

بعد یه مدت که حجم عظیمی از کاراشو گوش کردم دیگه همشون واسم یکی شده بودن و اونقدری که باید دیگه ازشون لذت نمیبردم و زده شده بودم حتی با اینکه همه ی فیلماشو دانلود کرده بودم بعد اینکه چندتاشونو دیدم دیگه یهو ول کردم و تا یه سال بعدِ ندیدن حذفشون کردم. هر چند وقت یبار بعدش هی میرفتم یکی از کاراشو پلی میکردم ببینم اوکی شدم یا نه میدیدم نچ هنوز اونقدری که میخوام حال نمیده. خلاصه گذاشتم یه مدت خیلی طولانی ای هر وقت بهش برمیخوردم سریع میزدم بره تا بالاخره الان در حد هفته ای دو سه بار شنیدن دیگه اون مقدار لذتی که مدنظرمه ازش میگیرم.

البته وقتی از دوران زدگی خارج شدم و اهنگهاشو هرازگاهی پلی کردم تازه داشتم میشنیدم داره چی میگه و از فاز لیریکسهاش هی بیشتر و بیشتر خوشم نیومد و تک و توک دیگه به دلم مینشستن و حالا درسته واسه صدای ناب و سادگی دلنشینش دوسش دارم ولی اگه عمری بود و حسش اومد باید برم بقیه فیلماشو ببینم تو کفشون از دنیا نرم.

 

Frank Sinatra - Bang Bang ( She Shot Me Down )

Frank Sinatra - I Wish I Were In Love Again

Frank Sinatra - My Way

Frank Sinatra - Strangers In The Night

Frank Sinatra - The Sea Song

Frank Sinatra - We re Just A Kiss Apart (Album Version)

Frank Sinatra with Dinah Shore - Tea For Two (Album Version)

Frank Sinatra - If You Go Away

Frank Sinatra -  You Make Me Feel So Young

Frank Sinatra -  That's life

Frank Sinatra -  Fly Me to the Moon

۰۴ مهر ۰۰ ، ۰۸:۳۰ ۰ نظر

Merlin

Arthur & Gguinevere

اونقدر غم انگیز تموم شد که بلافاصله کل سریال رو حذف کردم فرار کردم ولی غمش دیگه نشست کرده بود رو قبلیا.

حرفمم نمیاد فقط کاش انقدر زود تموم نمیشد کاش آرتور رو اونطور از مرلین نمیگرفتن کاش میتونستم واسه خودم یجایی تا اون آخر پیدا کنم توش ولی آخر داستان هیچی کم نداشت حتی وسط راه هم نمیتونستی توش دست ببری از رابطه ی مرلین و آرتور بگیر تا لنسلات و گوئن یا گوئن و آرتور یا مورگانا و... هرکار میکردم نمیتونستم درست حسابی خودمو یجای داستان جا بدم و آپلودم کلی داستان فرعی جدا میخواست واسه همین بیخیالش شدم که از فضای همون آدما دور نیفتم و کلی کاش دیگه مخصوصا وقتی نمیدونی کجارو اشتباه رفتی که تهش اون شد.

Gwen & Lancelot 

۱۲ شهریور ۰۰ ، ۲۰:۲۴ ۰ نظر

Peaky Blinders

Peaky Blinders - Grace

این روزا که پشت هم سریال حوصله سر بر و بیخود به تورم میخوره بشدت هوایی شدم قدیمیام رو ریواچ کنم ولی تازه که شرلوک رو دوباره دیدم و اصلا مثل قبل بهم نچسبید دیدم نه الان وقتش نیست و اینجوری حسی که دفعه قبل از اون سریال گرفتم رو فقط خراب میکنم مخصوصا میخواستم Peaky Blinders رو قبل اینکه فصل شیشش بیاد دوباره ببینم ولی هر چی بیشتر بهش فکر کردم اصلا نتونستم خودمو راضی کنم دوباره ببینمش و بیشتر هم دلیلم ناامید بودن ازش بود حتی الان پشیمونم چرا وقتی Grace مُرد ادامش دادم بااینکه همه چیش عوض شده بود و بشدت هی ضعیف و ضعیف تر میشد و واقعا همراه با Grace، این سریال هم برام مُرد. فکر نمیکنم تا حداقل پنج سال دیگه اگه بودم بتونم ریواچش کنم و حتی اون زمان هم فقط تا مرگ Grace.

 اینا به کنار موسیقی فیلم واقعا چیز دوستداشتنی بود و یادش بخیر یه مدت روی اون آهنگی که Grace توی بار برای Thomas خوند بدجور قفلی زده بودم و تا هرچی کار از اون بند ندیدم ول نکردم و چه لول هایی از علاقم به اون سبک موسیقی که آنلاک نشد.

۱۰ مرداد ۰۰ ، ۲۳:۰۲ ۰ نظر

حافظه

چند وقت پیش میخواستم یه وقتی بزارم در ستایش دوستی بنویسم. تو ذهنم این بود واو من با اینکه زندگی بدبختانه ای داشتم ولی همیشه دوستای خوبی داشتم و هی بابتش به خودم میبالیدم و حس خیلی خرشانسی ای داشتم که تو هر بازه همیشه کسایی رو دورم داشتم که بودن. امشب داشتم دوباره بهش فکر میکردم ولی یهو انگار اونچیزی که مدام با تکرار این تفکرکه من همیشه دوستایی داشتم سعی داشتم عقب نگهش دارم و فراموش، برگشت. آره شاید این همه سال فقط یه بازه ی کوتاهی بوده که دوستی نداشتم ولی در اصل همیشه بشدت تنها بودم. توی رفاقت صداقت رو وسط میزارن و من هیچوقت نتونستم به کسی کاملا اعتماد کنم واسه همین هیچوقت با کسی صادق نبودم و شاید کودکانه بیاد این لفظ ولی چیزی به اسم best friend هیچوقت نداشتم که آره از بیرون اصلا اینطور بنظر نمیرسه ولی اونا هیچوقت نمیتونن چنین شخصی واسم باشن شایدم دلیلش چیز دیگه ای باشه ولی صرفا خواستم اینو بزارم اینجا که اگه دوباره یادم رفت سیو شده باشه.

این دومین چیزیه که اخیرا یهو خاطرش واسم زنده شد. چند روز پیش هم مموری ای از سیاه ترین دورانم واسم زنده شد که یهو بی ربط اون سکانس جلوی چشمام پخش شد و واقعا اینکه میگن فراموشیه آدمیزاد واسه بقا و خلاصی از درداشه چیز احمقانه ایه و اگه همین آدمیزاد کنترلی رو حافظش داشت قرنها بود خودشو ازاین لجنی که توش گیر کرده خلاص کرده بود.

۰۷ مرداد ۰۰ ، ۰۳:۴۲ ۱ نظر

Sherlock

تا جاییکه شمارشش دستمه این هفتمین باریه که شرلوک رو میبینم و هنوز که هنوزه مثل بار اول میسوزونه!

دیگه مثل دفعات قبل حرفم نمیاد راجع بهش ولی اینو میزارم اینجا که اگه حرفی بود بیام همینجا بزارمش.

۲۹ تیر ۰۰ ، ۰۱:۵۳ ۰ نظر

بدترین دوران

فکر کنم لول آخر بازی خواب رو رد کردم و الان تموم شده که دیگه کاملا دارم ازش زده میشم. اصلا یه چنین چیزی هیچوقت به مخیلم نمیرسید که ممکنه یه روزی از خواب زده بشم! آخه مگه آدم از خواب هم زده میشه؟ حالا فوقش نخواد بخوابه یا نتونه ولی دیگه زده شدن اصلا یچیز دیگس! دقیقا مثل وقتیه که از کرانچی زده شدم، اونقدر خورده بودم که حتی بوش هم حالم رو بد میکرد چه برسه به مزه کردنش، الان هم به زور خودمو میخوابونم چون جسمم همیشه خستس و حتی مغزم با اینکه پر از چرت و پرته هم خستس ولی انگار دیگه نمیتونم وارد خواب بشم فقط دم درش میخوابم زیر پای رفت و آمد اوناییکه میرن تو و میان بیرون و به زور سعی میکنم واسه خودم رویا بسازم ولی این رویاها کجا اوناییکه ناهشیار واست میاره کجا. اون بیرون تو اون سرما زیر اون دست و پاها به لایه اول هم نمیرسی.

وقتی به لول آخر رسیدم فکر میکردم بهترین اتفاقیه که برام افتاده و به مرور دستم میاد چطور میشه باهاش کار کرد ولی زهی خیال باطل که اصلا این آپشن جای کار نداشت و شکنجه ی مطلق بود. یه هفته ی اول اینطور بود که وقتی خوابی که دیده بودم اونطور که میخواستم تموم نشده بود میتونستم یه لوپ درست کنم و کل داستانش رو بندازم اون تو و اونقدر تکرارش کنم تا بالاخره نتیجه ی دلخواهمو بهم میداد ولی مشکلش این بود تعداد این لوپ ها خیلی زیاد میشد و از یجایی به بعد انگار یادم میرفت خودم اون لوپ ها رو ساختم و میتونم تمومشون کنم و بجاش تکرار هزاربارشون کاملا شکنجه بود تا بالاخره یجوری بیدار میشدم.

تا یه هفته این لوپ سازی رو ادامه دادم و درسته شکنجه بود ولی وقتی توی موقعیتش قرار میگرفتم قبل از شروعش میزان لذت و شکنجش رو مساوی درنظر میگرفتم واسه همین هی شب بعد انجامش میدادم که دیگه بعدش واقعا کشیدم بیرون و بلافاصله بعد اینکه کشیدم بیرون انگار بازی هم تموم شد و از قلمرو خواب پرت شدم بیرون. توی خواب ها هیچ خبری از رویا نیست و در طولش فقط منم که توی تخت وول میخورم و خودمو میبینم که توی تخت وول میخورم و اگه سرمو برگردونم هیچی دور و برم نیس و انگار توی یه بیابونم. انگار کاملا بیدارم فقط جسمم رو بی حرکت نگه داشتم واسه ساعتها درحالیکه خوابم ولی انگار بیدارم و اون چیزاییکه اون تایم بهشون فکر میکنم خواب محصوب میشن ولی چون چیزای خیلی تخمی و روزمرن باعث میشن برگردم به همون به هیچی فکر نکردن که میشه همون هیچ خوابی ندیدن و خودمو در حال هی غلت زدن تحمل کردن تا بالاخره شارژ جسمم پر شه بتونم بیدار شم و از این عذاب راحت.

خلاصه که بدترین دورانمو میگذرونم. اگه این فرضیه ی قلمروی خواب رو نادیده بگیرم این فرضیه میاد رو که انگل مغزی گرفتم! هر چی هست کاملا تمرکزم رو ازم گرفته و نمیزاره هیچ پیشرفتی توی درسا داشته باشم و هی نمیخونم و هی به این فکر میکنم که باید بخونم پس چرا نمیتونم بخونم و هی میام بخونم ولی با همین فکر که باید بخونم نمیخونم و هی هم همش خستم و تا میام بخوابم ذهنم رو خالی کنم بیشتر بهش ور میرم و اگه بعد از ساعتها تلاش بالاخره خوابم برد اونقدر آشفته و بی کیفیته که با سردرد هم بیدار میشم. از اینها گذشته، نمیدونم چرا توی اون تایمی که سعی میکنم خودمو بخوابونم انقدر عصبانیم!

۱۴ تیر ۰۰ ، ۰۶:۱۱ ۲ نظر

The Flash

یجایی تو سریال Flash باید تو یه اتاق پر از فایل دنبال یه بخصوصش بگردن که اینکار دو روز طول میکشه و بری با کمال میل میگه انجامش میده درحالیکه اصلا این نکته رو لحاظ نکردن که درسته اون این کار رو تو مدت زمان کمتری از بقیه انجام میده ولی توی زمان خودش هر چقد که سرعتش زیاد باشه فقط نسبت به بقیس و واسه ی خودش ماهیت زمان به همون شکل میگذره و همون دو روز واسش طول میکشه و نادیده گرفتن این قضیه توسطشون باعث شده جدای حوصله سر بر بودن دائمی سریال، رو مخ هم پیش بره.

۰۱ تیر ۰۰ ، ۲۳:۴۲ ۰ نظر

Castle

چند سال پیش با ریرا تو فاز این رفته بودیم که اگه میتونستیم اونجوری که میخوایم زندگی کنیم چه انتخابهایی میکردیم. فاز جالبی بود که بدون درنظرگرفتن اینکه نمیتونی، هر چیزی که میخوای رو انتخاب کنی؛ از مکان زندگی گرفته تا در کل آدمی که میخوای باشی.

یادمه اون آلمان رو انتخاب کرد من لندن رو و بعدش رفتیم تو گوگل ارث توی شهر میگشتیم و از محلی که خوشمون اومد یه خونه انتخاب میکردیم و کاملا به خودمون میقبولوندیم که اوکی این خونه ی منه بعدا به هر روشی شده میرم میخرمش یا توی گوگل استایل کابویی مورد علاقمون رو پیدا میکردیم یا یه همچین چیزایی.

الان که دارم بهش فکر میکنم اون خونه ای که انتخاب کردم قشنگ بود ولی نه به اندازه ای که وقتی بهش نگاه میکنم راضیم کنه. شاید بهتر باشه برم تو حومه و خونه ای به سبک قلعه های اروپایی قدیمی داشته باشم. برجک داشته باشه یچیزی مثل این دقیقا از این مدل گردا شبیه رخ شطرنج که اون چین های مربعی یه حس امنیت خاصی بهت میدن، فقط از سنگ های خاکستری و چوب درست شده باشه، حالا هر چقدرم کوچیک باشه هیجان داشته باشه نه مثل خونه های سبک مینیمال امروزی که انگار واسه ربات ها ساخته شدن و وقتی بهشون نگاه میکنی هیچی نمیبینی و از هر چیزی خالین.

۲۸ خرداد ۰۰ ، ۱۵:۳۰ ۰ نظر

The Magicians

The Magicians

تا اینجا که سه فصل اومدم جلو نتونسته ذره ای علاقه نسبت به داستانش توی من ایجاد کنه و فقط باعث شده به مرور بیشتر ازش بدم بیاد. از اول هم اصلا به دلم ننشست و صرفا دیدم اوکی درسته برداشته هر چی فیلم و داستان تو این باب بوده کپی زده یه مخلوط بدمزه تحویل داده ولی بازم موضوع جالبیه و قرار نیست اونقدرا تکراری بشه. که با هر چه پیش تر رفتن نتنها تکراریشون کرد بلکه احمقانه. الان که تازه فصل سه ام و نصفش مونده هر چی مجیک کاری دارن رو میزنم جلو دیگه وای به حال بعدش.

سریال مشکل زیاد داره ولی اونیش که بیشتر رفته رو مخ من اینه انگار نویسنده یه تینیجر بوده که خب دیدید تینیجرا اکثرا چیجورین دیگه، زیاد به خودشون زحمت نمیدن درمورد چیزایی که فکر میکنن به بقیه توضیحی بدن و خیلی خودشونو سر میدونن و اصطلاحا کسی لیاقت وقت باارزششون رو نداره و تو دنیای اونا نود درصد ادما ماگلن:))). نویسنده هم یا عقلش همونقدره یا واقعا همونقدره که انگار برداشته یه مشت سرتیتر نوشته و با خودش گفته دیگه اگه خودشون اون سرتیترا رو تا ته نمیرن مشکل از من نیست مشکل از اوناس! مثلا فلان مجموعه سکانس رو نوشته -مرگ پنی(دوس دختر/کتابخونه) یا یه مجموعه سکانس دیگه رو نوشته -برگشتن الیس(کوئنتین/نفین وار) و اینارو همینطوری داده کارگردان و به روی خودشم نیورده که مشکلی داره اصلا و کارگردان هم دیده اگه به روی نویسنده بیاره اون فکر میکنه خنگی چیزیه که نمیفهمه و با همین روند پیش رفتن و دقیقا همینطور کلمه وار داستان رو به تصویر کشیدن که حتی تصورشم وحشتناکه دیگه تو فکر کن با شور و هیجان میای یه چنین سریالی رو شروع میکنی و انتظار داری حالا که منباشون همون چیزای قدیمیه منتها درهم حداقل چیز جذاب و ارزشمندی باشه ولی میبینی اونقدر ریدن که حتی اگه کوبید دوباره از اول ساخت هم درست نمیشه چون اصلا سریال داستان نداره فقط یه سری سرتیتره که به ته هر فصل که رسیده بزرگ نوشته پیچش داستانی که معنی خاصی هم نداره فقط اومده اون سرتیترا رو کمیت نرده ای حساب کرده و همه رو اون ته با هم جمع زده میانگین گرفته!

مورد دیگه که حتی اگه داستانی رو تعریف میکردن هم خودش یه مشکل جدا محصوب میشد اینه که به اسم، این ایکس تا کاراکتر با هم دوستن ولی درواقع هیچ کدوم به هیچ جای هم نیستن از کوچکترین مسائل تا بزرگترین مسائل خودشونو از هم جدا میدونن و هیچ اهمیتی به همدیگه نمیدن حتی اگه مرگشونم برسه سر همون از هم سواستفاده هم میکنن مثلا الان رو مرگ پنی ام و واسه این بدبخت تو این پروسه هیچ کس تره ای خورد نکرد انگار نه انگار اونطور جون میداد حتی دوس دخترشم که اونطور واسش میگشت فقط از سر زیر دِینش بودن بود!

خلاصه که wtf این چه طرز فیلم ساختنه؟! مشکلتون با این فانتزیات چیه میاید اینطور ننگی میزارید روشون!

البته چیزی که بین کوئنتن و الیوت بود هرچقدرم بد تعریفش میکردن نمیشد دوسش نداشت که همونم دوامی نیاورد.

۲۰ خرداد ۰۰ ، ۱۶:۵۶ ۰ نظر